Παρατηρητήριο Αστυνομικής Αυθαιρεσίας: Η κυβέρνηση ενθαρρύνει εκφοβιστικές, αυταρχικές και καθόλα αυθαίρετες συμπεριφορές των οργάνων της ΕΛ.ΑΣ

«Καθημερινά ολοένα και συχνότερα όλοι γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών βίας και αυθαιρεσίας εκ μέρους των οργάνων της ΕΛΑΣ τα οποία επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τα συμπεράσματα της έκθεσης της CPT και δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για την στάση της πολιτικής ηγεσίας», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Παρατηρητήριο. Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

Σε πρόσφατη έκθεση «κόλαφο» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων και της Απάνθρωπης Συμπεριφοράς (CPT) γίνονται μεταξύ άλλων αναφορές σε σοβαρά περιστατικά κακομεταχείρισης – ενίοτε και βασανιστήρια από αστυνομικά όργανα, επιπλέον δε σύμφωνα με την έκθεση, σε αρκετές  περιπτώσεις αν και το CPT έχει παράσχει στις ελληνικές αρχές λεπτομερείς πληροφορίες για περιστατικά κακομεταχείρισης δεν έγιναν έρευνες.

Δυστυχώς καθημερινά  ολοένα και συχνότερα όλοι γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών βίας και αυθαιρεσίας εκ μέρους των οργάνων της  ΕΛΑΣ τα οποία επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τα συμπεράσματα της έκθεσης της CPT και δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για την στάση της πολιτικής ηγεσίας.

Τον τελευταίο μόλις μήνα δεκάδες κρούσματα άσκησης βίας σωματικής ή ψυχολογικής σε βάρος συμπολιτών μας  έγιναν γνωστά είτε με προσωπική καταγγελία από τους παθόντες είτε μέσω του τύπου. Μεταξύ αυτών:

1. Στις 15 Νοεμβρίου νεαρή αμερικανίδα διαδηλώτρια  ενώ  βρίσκονταν μαζί με άλλα άτομα στη Πατησίων μετά το τέλος πορείας ενάντια στο μνημόνιο δέχθηκε επίθεση από αστυνομικούς της ομάδας «Δέλτα»,  με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά  στο  κεφάλι  το λαιμό και το στομάχι. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες οι αστυνομικοί τη χτύπησαν από πίσω και στη συνέχεια την κλότσησαν ενώ ήταν ήδη πεσμένη  δρόμο.

2. Στις  13 Νοεμβρίου, Σάββατο μεσημέρι, έξω από το σταθμό του Θησείου πολίτης ο οποίος φωτογράφιζε  κτίριο με ερασιτεχνική κάμερα υποχρεώθηκε από άντρες της ΕΛΑΣ να καταστρέψει το φωτογραφικό υλικό του  διότι κατά τους ισχυρισμούς τους είχε φωτογραφήσει και τους ίδιους, στη συνέχεια δε και μολονότι τους επέδειξε την αστυνομική του ταυτότητα  (την οποία τσαλάκωσαν και αρνήθηκαν να δουν),  τον υποχρέωσαν σε σωματική έρευνα σε δημόσιο χώρο. Όταν δε διαπίστωσαν ερευνώντας (παρανόμως) τα προσωπικά του αντικείμενα την ιδεολογική του άποψη τον απείλησαν  με τη φράση «εσείς οι αριστεροί είσαστε κολλημένοι και θα σας δείξουμε εμείς».

3.  Στις 17 Νοεμβρίου, κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου:

α) Έγιναν τουλάχιστον 26 «προληπτικές» προσαγωγές πριν από την πορεία.

β) Εκτοξεύθηκαν χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, κατά  του συγκεντρωμένου πλήθους,  με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό ενός νεαρού διαδηλωτή.

γ) Δέχθηκε βίαιη  επίθεση  από άνδρες των ΜΑΤ ο φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων Αριστοτέλης Μεσσίνης την ώρα που κάλυπτε την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου και έχει ήδη υποβάλλει μήνυση.

δ) Έγινε χρήση χημικών.

ε) Μετά το τέλος της πορείας έγιναν 49 προσαγωγές σε διάφορα σημεία της Αθήνας.

στ)  Ασκήθηκαν 23 διώξεις σε βάρος των συλληφθέντων με αμφισβητούμενα κατηγορητήρια. Από αυτούς οι 15 διώχθηκαν με  βάση τις επιβαρυντικές διατάξεις του γνωστού «κουκουλονόµου», τον οποίο είχε ρητώς υποσχεθεί δια των αρμοδίων Υπουργών της  ότι θα καταργήσει η σημερινή κυβέρνηση.

Από αυτά τα όλως ενδεικτικώς αναφερόμενα πρόσφατα περιστατικά καθώς και από σωρεία άλλων εξαιρετικά σημαντικών τα οποία προηγήθηκαν γίνεται φανερό ότι η επιθετικότητα της αστυνομίας απέναντι στους πολίτες και ειδικότερα στους διαδηλωτές η οποία εντάθηκε αμέσως μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, συνεχίζεται έκτοτε με αμείωτους ρυθμούς, δημιουργώντας εκρηκτική ατμόσφαιρα!

Είναι γνωστή σε όλους η μέθοδος των μαζικών «προληπτικών» προσαγωγών πριν και κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων αλλά και μετά από αυτές, ατόμων που ήθελαν απλώς να ασκήσουν το  συνταγματικό τους δικαίωμα να συμμετάσχουν σε μία διαδήλωση αλλά και άσχετων με τη διαδήλωση (περαστικών), η αλόγιστη χρήση χημικών αγνώστου συνθέσεως και προελεύσεως, οι προπηλακισμοί, οι ύβρεις, η χρήση των γκλοπ κατά ανυπεράσπιστων πολιτών, ανδρών και γυναικών, ηλικιωμένων ή νεαρών ατόμων των οποίων η εμφάνιση δεν είναι αρεστή στους άνδρες των ΜΑΤ και οι οποίοι είχαν την τύχη-ατυχία να βρίσκονται σε λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.

Είναι πλέον εξαιρετικά συνηθισμένη πρακτική η διεμβόλιση των μπλοκ των διαδηλωτών από τους μηχανοκίνητους  αστυνομικούς των ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, η άκρως επικίνδυνη ρήψη χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, η προκλητική και επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε ανύποπτους πολίτες, ο ξυλοδαρμός πολιτών, η  μεθοδευμένη προσπάθεια κατασκευής ενόχων, ( μολότωφ-πέτρες που «βρίσκονται» σε σακίδια ), και που πολλές φορές αποκαλύπτονται μόνο λόγω της ύπαρξης μαρτύρων και οπτικού υλικού.

Όλες αυτές οι καταγεγραμμένες συμπεριφορές των ανδρών της ΕΛΑΣ συνιστούν κατάφωρη παραβίαση τόσο του Συντάγματος ( άρθρο 5 ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας και συμμετοχής στην κοινωνική και  πολιτική ζωή   και 6 παρ.1  καθώς σε κάθε περίπτωση βίαιης προσαγωγής υπόπτου ή μάρτυρα απαιτείται δικαστικό ένταλμα ή αυτόφωρο έγκλημα ) και της ΕΣΔΑ (άρθρο 3 εξευτελιστική μεταχείριση, άρθρο 5 δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία, άρθρο 6 παρ.2 και 3 τεκμήριο αθωότητας και δικαιώματα κρατουμένου και άρθρο 10 ελευθερία έκφρασης), καθώς και  σωρείας άρθρων του Π.Κ.( ενδεικτικά: άρθρο 239 Π.Κ. κατάχρηση εξουσίας, άρθρα 325 Π.Κ.  και 326 Π.Κ. παράνομη κατακράτηση παρά το Σύνταγμα).

Η  αυθαίρετη, προκλητική και πάνω απ’ όλα παράνομη συμπεριφορά  οργάνων της ΕΛΑΣ μένει προκλητικά ατιμώρητη από την πολιτική εξουσία αν δεν υποθάλπεται  τις περισσότερες φορές.

Σύμφωνα με το άρθρο 1 του Κώδικα δεοντολογίας του αστυνομικού (Π.Δ. 254/2004) ο αστυνομικός:

α. Υπηρετεί τον Ελληνικό Λαό και εκτελεί τα καθήκοντά του, όπως ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι.

β. Υποχρεούται να σέβεται την αξία του ανθρώπου και να μεριμνά για την προστασία των δικαιωμάτων του ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου.

γ. Ενεργεί πάντοτε με σκοπό την εξασφάλιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και τη διαφύλαξη των νομίμων συμφερόντων των πολιτών.

δ. Ενεργεί κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων του, με βάση τις αρχές της νομιμότητας, της αναλογικότητας, της επιείκειας, της χρηστής διοίκησης, της ίσης μεταχείρισης και του σεβασμού της διαφορετικότητας των ατόμων.

Είναι σαφές ότι οι εφαρμοζόμενες από όργανα τις ΕΛΑΣ πρακτικές πολύ λίγη ή καμία σχέση δεν έχουν με αυτές τις υποχρεώσεις!!!!

Η δε πρόσφατη εκ μέρους του αρμοδίου Υπουργού κου Παπουτσή δημοσιοποίηση σχεδίου νόμου περί  Συστάσεως  Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών  Αυθαιρεσίας , μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει.

Είναι προφανές ότι στο γενικότερο πλαίσιο της ασκούμενης πολιτικής,  η κυβέρνηση προκειμένου να αποθαρρύνει την συμμετοχή των πολιτών σε μαζικές κινητοποιήσεις ακολουθεί μια πολιτική περιστολής των συνταγματικών ελευθεριών προκρίνοντας – ενθαρρύνοντας την εκφοβιστική και αυταρχική, αυθαίρετη καθόλα συμπεριφορά των οργάνων της ΕΛΑΣ.

Το Παρατηρητήριο Αστυνομικής Αυθαιρεσίας δηλώνει την πρόθεσή του να συμβάλει στην ανάδειξη αυτών των μεθόδων και πρακτικών, στην υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και της Συνταγματικής νομιμότητας, αγωνιζόμενο μαζί με κάθε άλλο φορέα ή συλλογικότητα προκειμένου να μη ξαναβιώσει η χώρα τις πιο  σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της.

Πηγή

Να ανοίξει ο φάκελος του δημοσίου χρέους!

αναδημοσίευση από το Αριστερό Βήμα

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου*

«Οι διευθύνουσες ελίτ- κεντρικοί τραπεζίτες, υπουργοί Οικονομικών, πολιτικοί που εμφανίζονται ως ταγοί της δημοσιονομικής αρετής- συμπεριφέρονται σαν ιερείς αρχαίας θρησκείας, αξιώνοντας ανθρωποθυσίες για να κατευνάσουμε την οργή αόρατων θεών (των αγορών ομολόγων)… Όποιος αμφιβάλλει για τα βάσανα που προκαλεί η περικοπή δημοσίων δαπανών σε μια ασθενή οικονομία, ας στρέψει την προσοχή του στα καταστροφικά αποτελέσματα των προγραμμάτων λιτότητας σε Ελλάδα και Ιρλανδία. Θα πει κανείς ότι οι χώρες αυτές δεν είχαν την πολυτέλεια της επιλογής. Είναι αξιοσημείωτο, όμως, ότι όλα αυτά τα βάσανα που επωμίστηκαν οι λαοί τους δεν φαίνεται να βελτίωσαν στο ελάχιστο την εμπιστοσύνη των επενδυτών στις κυβερνήσεις τους».

Όταν οι New York Times δημοσίευαν τις παραπάνω εκτιμήσεις του Πολ Κρούγκμαν, στα μέσα Αυγούστου, αρκετοί θεώρησαν ότι ο διάσημος οικονολόγος εζήλωσε δόξαν Κασσάνδρας. Εκείνη την εποχή τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα τα αγγλόφωνα και γερμανόφωνα, δεν φείδονταν επαίνων για τον Ιρλανδό πρωθυπουργό Μπράιαν Κάουεν: Τα σκληρά μέτρα αποδίδουν καρπούς, η οικονομία της Ιρλανδίας ανακάμπτει και ο Κέλτικος Τίγρης, που τόσους και τόσο είχε εντυπωσιάσει τα προηγούμενα χρόνια, θα είναι γρήγορα έτοιμος για καινούργια άλματα, έλεγαν τότε. Να όμως που ο πληγωμένος Τίγρης, αφού βρέθηκε εκ νέου στα όρια της κατάρρευσης παρά τα απεχθή μέτρα της κυβέρνησής του, οδηγήθηκε με το μαστίγιο της κ. Μέρκελ στο κλουβί του «μηχανισμού διάσωσης» Ε.Ε.- ΔΝΤ, όπου εδώ και μήνες βρίσκεται και η Ελλάδα.

Κοινή πλέον είναι η εκτίμηση ότι οι χειρότεροι κίνδυνοι βρίσκονται όχι πίσω μας, αλλά μπροστά μας. Το ενδεχόμενο ενός ανεξέλεγκτου φαινόμενου ντόμινο με τελική κατάληξη την κατάρρευση του ίδιου του ευρώ θεωρείται πιθανό από αναλυτές όπως ο Γκίντεον Ράχμαν των Finacial Times: «Προτού καλά- καλά τακτοποιηθεί το πακέτο διάσωσης της Ιρλανδίας, οι αγορές ομολόγων στρέφουν το δυσοίωνο ενδιαφέρον τους προς την Πορτογαλία», σημείωνε ο αρθρογάφος. Προσέθεσε δε ότι «μετά την Πορτογαλία, είναι πιθανό να έρθει η σειρά της Ισπανίας».

Πραγματικά, η Ισπανία, που μαστίζεται κι αυτή από δημοσιονομική κρίση αφότου έσκασε η φούσκα της αγοράς ακινήτων, όπως και στην Ιρλανδία, είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής της Πορτογαλίας, επομένως ο πρώτος που θα «μολυνθεί» από ενδεχόμενη χρεωκοπία της. Με την ανεργία στο 20% και το κόστος δανεισμού διαρκώς αυξανόμενο, η κατάσταση της οικονομίας της εμφανίζεται εξαιρετικά ευάλωτη. Κι αν οι κρίσεις μικρών χωρών, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογλία είναι σχετικά εύκολο να απορροφηθούν από την ευρωζώνη, δεν συμβαίνει το ίδιο με την Ισπανία. Μια μεγάλη χώρα 46 εκατομμυρίων, με μια οικονομία της τάξης των 1,4 τρις δολαρίων θα μπορούσε να προκαλέσει τεκτονικούς σεισμούς στις τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας. Ας σημειωθεί ότι οι τελευταίες κατέχουν το 48% του ισπανικού και του πορτογαλικού χρέους και το 41% του ελληνικού.

Σε κάθε περίπτωση, γίνεται πλέον φανερό ότι η υπερχρέωση των κρατών δεν αφορά μόνο τους «τεμπέληδες» Έλληνες ή τους «μεθυσμένους από τη φούσκα των ακινήτων» Ιρλανδούς, όπως ήθελαν τα ρατσιστικά στερεότυπα της περασμένης άνοιξης. Αντίθετα, εξελίσσεται σε πραγματικά οικουμενικό πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων, ανάλογο με εκείνο που ήρθε στο προσκήνιο για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80. Μόνο που τότε, το πρόβλημα αφορούσε τις υπερχρεωμένες χώρες του Τρίτου Κόσμου, ιδίως της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, αλλά και της Ανατολικής Ευρώπης (π.χ. Πολωνία), που πλήρωσαν πάρα πολύ ακριβά την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού που επέβαλαν οι ΗΠΑ επί Ρόναλντ Ρίγκαν, για να υποστούν βαρύ τον πέλεκυ του ΔΝΤ στη συνέχεια.

Σήμερα η κατάσταση εμφανίζεται αντεστεραμμένη: Η υπερχρέωση αφορά όχι στον Τρίτο Κόσμο, αλλά στις μητροπόλεις του βιομηχανικού Βορρά. Ενδεικτικά, το εξωτερικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) της Λατινικής Αμερικής κυμαίνεται στο 40% του ΑΕΠ, έναντι 100% για τις ΗΠΑ, 155% για τη Γερμανία, 188% για τη Γαλλία, 416% για τη Βρετανία και 470% για την Ολλανδία! (Ειρήσθω εν παρόδω ότι η Ελλάδα, με εξωτερικό χρέος γύρω στο 167% πρέπει να θεωρείται όχι σπάταλη, αλλά σχετικά… εγκρατής!). Το εύλογο ερώτημα, που αποσιωπάται συνήθως, είναι πως είναι δυνατόν οι πιο πλούσιες κοινωνίες του κόσμου να έχουν τόσο φτωχά κράτη; Αν οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και οι Ιρλανδοί αχαλίνωτοι, πως εξηγείται η υπερχρέωση των πρωταθλητών της προτεσταντικής ηθικής, Γερμανίας και Ολλανδίας και των κοιτίδων του μονεταρισμού, Αμερικής και Βρετανίας;

Η απάντηση προκύπτει αβίαστα: Ακριβώς η νεοφιλελεύθερη στροφή από τη δεκαετία του ’80 είναι που δημιούργησε τις βάσεις για το εκτρωματικό δίπολο «πλούσιοι ιδιώτες- φτωχά κράτη». Πρώτα απ’ όλα, με την κατάρρευση των φορολογικών εσόδων των κρατών, καθώς οι φορολογικοί συντελεστές για τα επιχειρηματικά κέρδη συρρικνώθηκαν, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, στο μισό ή και στο ένα τρίτο (στην Ελλάδα, από 40% σε 20%). Μόνο την οκταετία 2000- 2008, στις χώρες του ΟΟΣΑ η φορολογία επιχειρήσεων έπεσε κατά οκτώ ποσοστιαίες μονάδες. Κι αυτό, σε εποχές παχιών αγελάδων και εκτόξευσης των επιχειρηματικών κερδών!

Ο δεύτερος, καθοριστικός παράγοντας της υπερχρέωσης ήρθε με τα αστρονομικά κονδύλια που διέθεσαν τα κράτη για τη διάσωση των τραπεζών (χωρίς κατά κανόνα να τις εθνικοποιήσουν και χωρίς να θίξουν ιδιαίτερα τα κεφάλαια των μεγαλομετόχων). Κονδύλια, που ανέρχονταν σε 700 δις δολάρια για τις ΗΠΑ, 500 δις για τη Βρετανία και 1.700 δις για την Ε.Ε. στο σύνολό της. Κι ύστερα από όλο αυτό το όργιο «ιδιωτικοποίησης των κερδών- κοινωνικοποίησης των ζημιών», καλείται ο μεγάλος όγκος των μη προνομιούχων να πληρώσει το λογαριασμό…

Δημόσιος λογιστικός έλεγχος

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην ευρωζώνη πιστοποιούν ότι το χρέος των αναπτυγμένων κρατών έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και εξελίσσεται σε θανάσιμο βρόχο κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας. Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό χωρίς να είναι μοναδικό: Για τόκους και χρεωλύσια το ελληνικό δημόσιο θα πληρώσει τον επόμενο χρόνο 65 δις ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι πάνω από το μισό (54.4%) του τακτικού προϋπολογισμού θα πάει στους πιστωτές μας, κυρίως στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Συγκριτικά, το σύνολο των δαπανών για μισθούς, συντάξεις, Παιδεία, Υγεία και κοινωνική ασφάλιση θα είναι μόλις το 32% του τακτικού προϋπολογισμού!

Το χειρότερο είναι ότι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν διαγράφουν καμία προοπτική βελτίωσης, το αντίθετο. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, στο σύνολο των βιομηχανικών κρατών το χρέος θα ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ εντός του 2010. Οι προβλέψεις της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων (BIS)- κάτι σαν υπερτράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών- για το 2010 είναι οι εξής: Ιαπωνία 204% του ΑΕΠ, Ιταλία 130%, ΗΠΑ και Γαλλία 100%. Όσο για το 2020, η κατάσταση προβλέπεται εφιαλτική, σε πείσμα των οδυνηρών μέτρων λιτότητας: Ιαπωνία 300%, Βρετανία 200%, Βέλγιο, Γαλλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ιταλία και ΗΠΑ 150%.

Υπό το βάρος αυτών των δεδομένων κερδίζει έδαφος η ιδέα για μια σύγχρονη «Σεισάχθεια», με διαγραφή μεγάλου μέρους των συσσωρευμένων χρεών- κάτι που ήδη έγινε με επιτυχία τα τελευταία χρόνια στις περιπτώσεις της Αργεντινής και του Ισημερινού. Για τον σκοπό αυτό εργάζονται διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις μεγάλου βεληνεκούς, όπως η CADTM, η οποία ξεκίνησε ως πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους του Τρίτου Κόσμου, όπως δηλώνει και ο τίτλος της, στην πορεία όμως διηύρυνε το πεδίο δράσης της, περιλαμβάνοντας και τις χρεωμένες χώρες του βιομηχανικού Βορρά.

Μια βασική ιδέα που προωθεί η CADTM- η οποία προσφέρει και την απαιτούμενη τεχνογνωσία για την υλοποίησή της- είναι ο δημόσιος, λογιστικός έλεγχος (audit) του δημόσιου χρέους. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα- οφειλέτης ανοίγει το φάκελλο του δημοσίου χρέους, ώστε να μάθουν τόσο οι πολίτες της όσο και η διεθνής κοινή γνώμη ποιοι δάνεισαν τι και για ποιο σκοπό, που πήγαν στην πραγματικότητα τα κονδύλια αυτά, τι συμβάσεις υπεγράφησαν, ποιοι ωφελήθηκαν από αυτές, αν υπήρξαν σκανδαλώδεις διαδικασίες κλπ. Στο έδαφος αυτής της έρευνας, θα γίνει δυνατό να τεκμηριωθεί ποιο τμήμα του χρέους πήγε όντως σε αναγκαίες αναπτυξιακές προσπάθειες και συνεπώς πρέπει να εξυπηρετηθεί και ποιο ήταν, κατά τη διεθνή νομική ορολογία, «απεχθές χρέος» (odious debt), το οποίο έχει βάσιμους λόγους να μην αναγνωρίσει και να μην αποπληρώσει ο λαός της χώρας.

Μήπως θα έπρεπε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου- είτε μόνη της, είτε σε συνεργασία με άλλες, περιφερειακές χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή και η Ισπανία- να προχωρήσει και αυτή σε δημόσιο λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους από ανεξάρτητη επιτροπή διεθνούς κύρους, υπό συνθήκες πλήρους διαφάνειας; Δεν είναι καιρός να ανοίξουμε τους φακέλους των εξοπλιστικών δαπανών, των C4I και της Siemens, των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του κεκλιμένου «Παπανικολή», ή ακόμη των δημοσίων έργων και των πολεμικών αποζημιώσεων; Δεν είναι καιρός να συγκροτήσουν και τα έθνη- οφειλέτες τη δική τους «τρόικα», που θα ελέγξει τους πιστωτές και τους ελεγκτές τους;

*Από την “Καθημερινή” της Κυριακής, 28.11.2010

«Ψάξτε πώς φούσκωσε το χρέος σας και διαγράψτε το»

«Πιστεύω πως η απάντηση είναι η διαγραφή του χρέους· αλλά το άνοιγμα των βιβλίων είναι μία καλή αρχή!», δηλώνει στην Ελευθεροτυπία, ο Καναδός μαρξιστής οικονομολόγος Μάικλ Λίμποβιτς και σύμβουλος, μεταξύ άλλων, της κυβέρνησης Τσάβες στη Βενεζουέλα, απαντώντας σε ερώτηση σχετική με την κρίση χρέους στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Με συνέντευξή του στην «Ε», ο κ. Λίμποβιτς προτρέπει να διδαχτούμε από την εμπειρία του Ισημερινού και τη δημιουργία επιτροπής οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος, ενώ όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση, εκτιμά ότι το κεφάλαιο θα βγει πιο ισχυρό λόγω της απουσίας ενός σθεναρού αγώνα για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι το βάρος της επίλυσης ενός προβλήματος, όπως λέει, του κεφαλαίου.

Ο Μάικλ Λίμποβιτς, ομότιμος καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο Σάιμον Φρέιζερ, διευθύνει το πρόγραμμα «Πρακτικές Μετασχηματισμού και Ανθρώπινη Ανάπτυξη» στο ερευνητικό κέντρο Μιράντα του Καράκας. Είναι καλεσμένος στη χώρα μας για μια σειρά διαλέξεων από το Ινστιτούτο Πουλαντζά.

Την Τετάρτη το απόγευμα (7 μ.μ.) θα μιλήσει στο Ινστιτούτο Γκέτε με θέμα «Χτίζοντας τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα: η λογική του κράτους», ενώ τη Δευτέρα 13 του μηνός θα μετάσχει μαζί με τη Χιλιανή κοινωνιολόγο Μάρτα Χάρνεκερ, στη Θεσσαλονίκη, σε συνέδριο με θέμα «Κρίση και σύγχρονος καπιταλισμός».

Η Μάρτα Χάρνεκερ θα μιλήσει επίσης την προσεχή Πέμπτη (7 μ.μ.) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για τις «Προκλήσεις της Αριστεράς τον 21ο αιώνα. Η περίπτωση της Λατινικής Αμερικής».

**Κύριε Λίμποβιτς, είναι επίκαιρος ο μαρξισμός σήμερα; Γιατί παρά τη βαθιά κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, η Αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, δεν συγκινεί τον κόσμο;

«Μια μαρξιστική ανάλυση αναλύει τον καπιταλισμό ως σύστημα με συγκεκριμένες σχέσεις ιδιοκτησίας και τάσεις (συμπεριλαμβανομένης της τάσης για κρίση). Βλέπουμε την αξία της μπροστά μας. Αντιθέτως, οι μη μαρξιστικές θεωρίες έχουν ένα μυθικό μοντέλο με το οποίο αντικαθιστούν την πραγματικότητα και όταν το μοντέλο είναι ολοφάνερα λάθος καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το μοντέλο είναι τέλειο, αλλά η πραγματικότητα λάθος.

Τέλειο μοντέλο, λάθος η πραγματικότητα

Οτι, για παράδειγμα, η κρίση δεν είναι σύμφυτη αλλά αποτέλεσμα κακών καπιταλιστών, κακών τραπεζιτών, κακών δανειοληπτών, κακών κυβερνήσεων, κακών λαθών. Πολύς κόσμος δεν πιστεύει πια ότι ο καπιταλισμός είναι τέλειος, αλλά εκτιμά ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Ο Μαρξ κατανόησε ότι υπήρχε μία σύμφυτη τάση στο να θεωρούν οι εργαζόμενοι τις απαιτήσεις του κεφαλαίου ως κοινό τόπο.

Δεν είναι εύκολο να ανατρέψεις την αντίληψη αυτή – ειδικά όταν τα πανεπιστήμια και τα μέσα ενημέρωσης τείνουν να κάνουν τη μαρξιστική ανάλυση αόρατη. Πρέπει να αναγνωρίσουμε παρ’ όλα αυτά, ότι ένα ακόμη πρόβλημα ήταν η πολιτική αποτυχία της ίδιας της Αριστεράς – η υιοθέτηση από πλευράς της ενός παλαιού μοντέλο, το οποίο υπαγορεύει στους ανθρώπους μάλλον, παρά μαθαίνει από αυτούς».

**Μιλάτε για «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Εννοείτε το είδος του «αυταρχικού κρατικού σοσιαλισμού» των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης; Μπορεί το ιδιωτικό κεφάλαιο να συνυπάρξει σε μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία;

«Νομίζω ότι η καλύτερη απάντηση προέρχεται από τον Ουρουγουανό συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο σχετικά με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ. Ελεγε ότι έχουμε προσκληθεί σε μία κηδεία, αλλά ο εκλιπών δεν είναι δικός μας. Τονίζω ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην αντίληψη του Μαρξ για μια κοινωνία που θα κατευθύνεται προς την πλήρη ανάπτυξη των ανθρώπινων δεξιοτήτων και ότι απαραίτητα απαιτεί μια βαθιά δημοκρατία και διαδικασία λήψης αποφάσεων στις κοινότητες και τους χώρους εργασίας (κάτι που δεν υπήρχε στο ανατολικοευρωπαϊκό μοντέλο).

*Υπάρχει χώρος για το ιδιωτικό κεφάλαιο;

Προτιμώ να μην είμαι δογματικός στο ζήτημα αυτό. Μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία θα έπρεπε να εξασφαλίζει συνθήκες όπως η διαφάνεια, η διαδικασία λήψης αποφάσεων από τους εργαζομένους και η υπευθυνότητα προς τις κοινότητες και την κοινωνία.

Αν το ιδιωτικό κεφάλαιο μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτούς τους όρους -τους οποίους αποκαλώ «σοσιαλιστικές προϋποθέσεις»- τέλεια. Θεωρώ όμως ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο θα αυτοαποκλειστεί γιατί δεν θα εκπληρώνει τους όρους που η κοινωνία θέλει. Παρ’ όλα αυτά είναι κάτι που μένει να το δούμε».

**Ποια είναι η εμπειρία σας ως συμβούλου της μπολιβαριανής κυβέρνησης του κ. Τσάβες στη Βενεζουέλα; Ακούγονται κατηγορίες για τάσεις απολυταρχισμού…

«Αν και υπήρξα σύμβουλος κατά το παρελθόν αρκετών υπουργείων, αυτή τη στιγμή διευθύνω ένα πρόγραμμα ανθρώπινης ανάπτυξης και πρακτικής σε ένα ερευνητικό ινστιτούτο, το οποίο είναι τμήμα του υπουργείου πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Με αυτή την ιδιότητα, έρχομαι σε επαφή κυρίως με κοινωνικά κινήματα (κοινότητες και εργαζόμενους) και το βρίσκω πολύ συναρπαστικό για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μαθαίνουν μέσω της πρακτικής. Θα υπάρχουν πάντοτε εντάσεις μεταξύ της ανυπομονησίας των από πάνω και της εμπειρίας των από κάτω, αλλά έχω εμπιστοσύνη στη θέληση των από κάτω να αγωνιστούν και στον τρόπο που ο πρόεδρος Τσάβες αντιμετώπισε αυτά τα κινήματα (με ιδιαίτερο σεβασμό στη διαχείριση των εργαζομένων και της κοινότητας)».

*Ασφαλώς, εκτός Βενεζουέλας θα ακούτε κατηγορίες για παραβιάσεις από την κυβέρνηση. Δεν εκπλήσσει γιατί αυτά που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν προέρχονται από την εσωτερική αντιπολίτευση και τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης (τα οποία συνιστούν ένα ντε φάκτο κόμμα αντιπολίτευσης που τοποθετείται δεξιότερα και του Fox News. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Πόσα, για παράδειγμα, ακούτε για τις δολοφονίες κοινωνικών ακτιβιστών(συνδικαλιστών κ.λπ.) στην Κολομβία;

«Λέω στον κόσμο ότι, αν θέλουν να μάθουν για τη Βενεζουέλα, θα πρέπει να την επισκεφθούν και να δουν μόνοι τους, αλλά μέχρι τότε θα μπορούσαν να διαβάζουν τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης στο Ιντερνετ για θέματα που δεν μεταδίδει ο καπιταλιστικός Τύπος».

Ευρωπαϊκή κρίση- Εσωτερική ανισορροπία

**Πώς βλέπετε την τρέχουσα ευρωπαϊκή κρίση; Θα επιβιώσει το ευρώ; Και αν όχι δεν υπάρχει κίνδυνος επιστροφής σε εθνικιστικούς ανταγωνισμούς σαν αυτούς της δεκαετίας του ’30;

«Η ευρωπαϊκή κρίση πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εχει ωστόσο δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά λόγω της εσωτερικής οικονομικής ανισορροπίας της Ευρώπης και της κυρίαρχης θέσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Δεν μπορώ να προβλέψω το πώς θα επιλυθεί, αλλά θεωρώ ότι λόγω της απουσίας ενός αγώνα κατά της προσπάθειας να πληρώσουν οι εργαζόμενοι το βάρος της επίλυσης ενός προβλήματος του κεφαλαίου, το κεφάλαιο θα βγει ενισχυμένο και όλοι οι υπόλοιποι εξασθενημένοι».

*Πώς η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής θα μπορούσε να βοηθήσει στον αγώνα κατά του χρέους;

«Υπάρχει ένα πραγματικό μάθημα από τον Ισημερινό όπου δημιουργήθηκε μία επιτροπή οικονομικού ελέγχου για το εξωτερικό χρέος και η οποία αποκάλυψε το μέγεθος κατά το οποίο το χρέος είχε διογκωθεί χωρίς κανένα όφελος για τον λαό του Ισημερινού.

Πιστεύω πως η απάντηση είναι η διαγραφή του χρέους· αλλά το άνοιγμα των βιβλίων είναι μία καλή αρχή!»