About

Η ιδέα έπεσε στο ηλεκτρονικό τραπέζι πριν από περίπου δύο μήνες. Να μαζευτούμε, να οργανωθούμε, να μιλήσουμε για όσα μας πνίγουν, που δεν είναι και λίγα. Ο καθένας από εμάς από το δικό του μετερίζι προσπαθεί να ενημερώσει, να παρακινήσει, να φέρει την πληροφορία που οι πολλοί αγνοούν. Ή που θέλουν να αγνοούν. Επειδή μαζί είναι πάντα καλύτερα, ήρθε η ώρα μίας συλλογικότητας, μέσα από ένα κοινό χώρο έκφρασης. Αρχικά μέσα από τη δημιουργία αυτού του blog, στην πορεία βλέπουμε…

Είμαστε όλοι κοινωνικοί επιστήμονες, είμαστε οι ίδιοι χρήστες κοινωνικών υπηρεσιών και υπηρεσιών ψυχικής υγείας, όλοι μας μέσα από τη δουλειά μας και μέσα από τον κοινωνικό ακτιβισμό προσπαθούμε να βοηθήσουμε και να αφυπνίσουμε. Είμαστε αυτοί που κρατάνε την αναπνοή τους μέχρι να κλείσει και ο τελευταίος ξενώνας ψυχικής υγείας. Είμαστε αυτοί που καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απελπισία και το θυμό όλων αυτών των ανθρώπων που κάποια στιγμή της ζωής τους είχαν την ανάγκη των ελληνικών υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας και εκπαίδευσης. Όλων δηλαδή των ανθρώπων που βρίσκονται σε κοινωνικό αποκλεισμό σε αυτή τη χώρα.

Η αύξηση του πληθυσμού που βρίσκεται σήμερα σε κατάσταση ανάγκης, φτώχειας, εξαθλίωσης, εξευτελισμού και εκμετάλλευσης απλά αποδεικνύει ότι τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας έχουν ξεπεραστεί από καιρό. Κοινωνικά αποκλεισμένος σήμερα δεν είναι μόνο ο ψυχικά ασθενής, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο τοξικοεξαρτώμενος.  Κοινωνικά αποκλεισμένος είναι πια και ο κακοπληρωμένος πτυχιούχος που εργάζεται σε stage, ο νέος που οι συνθήκες ζωής τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει πρόωρα την εκπαίδευση, ο κοινωνικός επιστήμονας που δουλεύει σε δομές υγείας και είναι απλήρωτος για μήνες ή και χρόνια.

Χρόνια τώρα οι συνθήκες σε αυτή τη χώρα παραμένουν ίδιες. Αυτό όμως που φαίνεται ξεκάθαρα πια είναι η απόφαση των επίσημων κρατικών φορέων για μη ανάληψη οποιασδήποτε ευθύνης ή δράσης σχετικά με την ενίσχυση, υποστήριξη και ενδυνάμωση του πληθυσμού που βρίσκεται σε αποκλεισμό. Καθημερινά παρακολουθούμε είτε  την διακοπή υπηρεσιών που παρείχαν έστω και τα βασικά για την ανθρώπινη διαβίωση και αξιοπρέπεια είτε την αποδυνάμωση τους με τελικό στόχο την διακοπή τους.

Λέμε πια «ΩΣ ΕΔΩ» .

Όσο κι αν φιμώνονται, όσο κι αν καταστέλλονται οι φωνές μας, άλλο τόσο θα μας βρίσκουν μπροστά τους…