Τα ΜΑΤ στο μετρό!

αναδημοσίευση από το Ποντίκι

Παρέλυσε την Τρίτη ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας, λόγω της απεργίας που κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κατά του ασφαλιστικού και των αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις. Χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από τη Βουλή, ενώ δεν έλειψαν και τα μικροεπεισόδια και οι άντρες των ΜΑΤ μπήκαν ακόμη και μέσα στους σταθμούς του Μετρό για να κάνουν συλλήψεις!!!

Έξω από το κοινοβούλιο διαδηλωτές επιχείρησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό με αποτέλεσμα να απαντήσουν με δακρυγόνα οι αστυνομικές δυνάμεις.

Ο απολογισμός των επεισοδίων, σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ ήταν έξι συλλήψεις και 13 προσαγωγές, μερικές από τις οποίες έγιναν από τους άντρες των ΜΑΤ στον σταθμό του Μετρό στην Ομόνοια!!

Δημόσιοι υπάλληλοι σε «λευκή απεργία»

Δημόσιοι υπάλληλοι σε «λευκή απεργία»

Το αφισάκι που κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό από γραφείο σε γραφείο στις δημόσιες υπηρεσίες είναι σαφές: «ΛΕΥΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ: Βγάλτε τα πέρα χωρίς εμάς». Οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας πριν από λίγους μήνες έκαναν την αρχή. Στη συνέχεια τους ακολούθησαν και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Η «λευκή απεργία» είναι μια ιδιότυπη αποχή από την εργασία. Βρίσκεσαι στο γραφείο σου, αλλά δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Αρκετοί υπάλληλοι λοιπόν έχουν αφήσει τα μολύβια και τα στιλό κάτω. Ο ήχος από τα πληκτρολόγια έπαψε να ακούγεται σε πολλά γραφεία, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι αιτήσεις συνταξιοδότησης.

Βασική αιτία είναι οι περικοπές σε μισθούς και επιδόματα, αλλά φυσικά κι οι αλλαγές στο ασφαλιστικό. Το αφισάκι που προτρέπει σε «λευκή απεργία» δεν έχει εντοπιστεί ακόμη από πού διακινείται. Ωστόσο, έχει πιάσει τόπο, όπως τόπο έχει πιάσει κι η από στόμα σε στόμα προτροπή σε λιγότερη εργασία.

Το τελευταίο διάστημα έχουν εντοπισθεί αυξημένες περιπτώσεις αδειών για λόγους υγείας, ενώ εμφανίστηκαν και άδειες από την εργασία για ψυχολογικούς λόγους.

«Υπάρχει δυστυχώς αυτό το φαινόμενο της «λευκής απεργίας» και το έχουμε αντιληφθεί κι εμείς» δήλωσε στην «Κ.Ε.» ο Γ. Ντόλιος, υφυπουργός Εσωτερικών. «Προκαλείτο όμως έως ένα βαθμό στο ότι υπήρχαν κομματικές επιλογές στην επιλογή των προϊσταμένων, ενώ τώρα που αυτό άλλαξε με σχετική νομοθετική πρωτοβουλία, αυτή η αιτία αίρεται. Χρειάζεται ίσως χρόνος για να γίνει συνείδηση η νέα πραγματικότητα. Εάν βέβαια εξακολουθήσει να υπάρχει το φαινόμενο για οποιοδήποτε λόγο, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να το αντιμετωπίσουμε με έλεγχο και κυρώσεις» πρόσθεσε ο υφυπουργός.

Έχει δοθεί μάλιστα εντολή στις αρμόδιες γενικές διευθύνσεις του υπουργείου να υπενθυμίσουν στους υπαλλήλους ότι σύμφωνα με τον «Κώδικα Δημοσίων Υπαλλήλων» όποιος διαπιστωθεί ότι αδικαιολογήτως δεν ασκεί τα καθήκοντά του θα παραπέμπεται ακόμη και στο πειθαρχικό.

Σοβαρά προβλήματα έχουν εντοπιστεί επίσης και στις εφορίες. Όχι μόνο εξαιτίας των περικοπών στους μισθούς και στα επιδόματα, αλλά διότι «από τη μια το υπουργείο χαρακτηρίζει τους υπαλλήλους κλέφτες και απατεώνες κι από την άλλη τους ζητάει να μαζέψουν έσοδα» μας είπε ο φοροτεχνικός Βαγ. Αμπελιώτης.

Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα «κρούσματα» λευκής απεργίας και στις πολεοδομίες, σύμφωνα με στελέχη της αγοράς ακινήτων. Διαπιστώνουν ότι υπάρχει καθυστέρηση στην έκδοση αδειών κι ότι οι υπάλληλοι έχουν μεταβληθεί σε «απόλυτους γραφειοκράτες και σχολαστικούς άνευ λόγου και αιτίας…»

Στο υπουργείο Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων η «λευκή απεργία» των υπαλλήλων έχει γίνει γνωστή ακόμη και στο γραφείο του αρμόδιου υπουργού Δ. Ρέππα, ο οποίος τους διαμήνυσε ότι αναγνωρίζει το πρόβλημα από την περικοπή των επιδομάτων, αλλά πρέπει με ψυχραιμία να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα για να λειτουργήσει η δημόσια διοίκηση.

«Δεν νοείται «λευκή απεργία» χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη» σχολίασε ο Ηλίας Βρεττάκος, αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ. Δικαιολόγησε επίσης ορισμένα φαινόμενα άρνησης εργασίας, αφού, όπως είπε, «είναι λογικό να υπάρχει απροθυμία των υπαλλήλων να εργαστούν υπερωριακά ή να αποφεύγουν τις μετακινήσεις εκτός έδρας, αφού τα πληρώνουν από τη τσέπη τους». Πρόσθεσε επίσης ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της ΑΔΕΔΥ δεν υπάρχει κανένα απολύτως φαινόμενο «λευκής απεργίας» σε υπηρεσίες που έχουν άμεση επαφή με τον πολίτη.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι στη «γραμμή παραγωγής», πίσω δηλαδή από το γκισέ των δημόσιων υπηρεσιών. Εκεί είναι που παρατηρείται βραδύτητα στην διεκπεραίωση των υποθέσεων, που σε ορισμένες περιπτώσεις, για μια υπογραφή απαιτείται αναμονή, ακόμη και μιας εβδομάδας, με τη δικαιολογία ότι πρέπει να «μελετηθεί ο φάκελος»!

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης διαπιστώθηκε ότι υπάλληλοι δεν τηρούν ούτε το συμβατικό ωράριο εργασίας. Πρόσφατα η υπουργός Κατερίνα Μπατζελή δήλωσε ότι «ορισμένοι έρχονται στις 10, αντί στις 7 το πρωί, και φεύγουν στις 3 το μεσημέρι. Επιπλεόν ουδείς θέλει να εργαστεί υπερωριακώς».

Τελευταίο μεγάλο θέμα «λευκής απεργίας» ήταν η αποχή από την εργασία των καθηγητών -βαθμολογητών στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Τι προβλέπει ο νόμος

Ο όρος «λευκή απεργία» δεν είναι καινούριος.

Χρησιμοποιείται σε δικαστικές αποφάσεις και σε έγγραφα υπουργείων, όσο και σε επίσημες δημόσιες ιστοσελίδες, όπως αυτή της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού Ξάνθης. Εκεί οι αρμόδιοι απάντησαν σε ερωτήσεις που δέχτηκαν από εκπαιδευτικούς για το θέμα της αποχής τους από τη βαθμολόγηση των γραπτών. Ιδού τι ισχύει συνολικά για το Δημόσιο:

1 Σύμφωνα με τη νομολογία (8384/79 και 8272/89 αποφάσεις του Εφετείου Αθηνών και 920/1983 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών) η μείωση της απόδοσης των εργαζομένων (ποσοτική ή ποιοτική) ή η επιβράδυνση του ρυθμού της εργασίας -λευκή απεργία- αποτελεί μορφή απεργίας. Συνεπώς, η αποχή των εκπαιδευτικών από ορισμένα καθήκοντά τους συνεπάγεται ποσοτική μείωση της απόδοσής τους, η οποία, κατά τα ανωτέρω, αποτελεί μορφή απεργίας, τη λευκή απεργία (βλ. σχετικώς και ΔΙΚΠΡ/Φ9/2741/7072/3.9.86 και ΔΙΚΠΡ/ Φ9 /241 /11026/ 23.10.85 έγγραφα του υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως).

2 Επακόλουθο της αποχής αυτής των εκπαιδευτικών είναι η υποχρέωση του Δημοσίου, από την άλλη πλευρά, να περικόψει ανάλογα τις αποδοχές τους για τις ημέρες της λευκής απεργίας.

3 Με βάση τα όσα διετυπώθησαν απαντάμε ως εξής στα ειδικότερα ερωτήματά σας:

α) Για τους εκπαιδευτικούς που παρουσιάζονται στο σχολείο τους, αλλά αρνούνται να προσφέρουν οποιασδήποτε μορφής υπηρεσία (στην οποία φυσικά περιλαμβάνεται και η κατάθεση της βαθμολογίας) η περικοπή θα γίνει για ολόκληρες τις αποδοχές τους.

β) Για τους εκπαιδευτικούς που παρουσιάζονται στο σχολείο, προσφέρουν άλλες υπηρεσίες, αλλά αρνούνται να καταθέσουν τη βαθμολογία η περικοπή θα γίνει για το 1/2 των αποδοχών τους, αφού εκτιμάται, σύμφωνα με το ανωτέρω έγγραφο, ότι η εργασία τους αυτή υπερκαλύπτει το ήμισυ των υποχρεώσεών τους, για τον μετά τη διενέργεια των εξετάσεων (προαγωγικών – απολυτηρίων) χρόνο.

γ) Η περικοπή και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις θα γίνει από την ημέρα που άρχισε η λευκή απεργία και για όσες ημέρες διαρκεί.

Ειδικότερα στην περίπτωση β) η λευκή απεργία θεωρείται ότι αρχίζει από την επομένη της τελευταίας ημέρας, κατά την οποία έπρεπε να γίνει η κατάθεση της βαθμολογίας, σύμφωνα με τον νόμο.

του Σπύρου Φρεμεντίτη

πηγή

Ο «χρήσιμος ηλίθιος»

Του Σταύρου Χριστακόπουλου από το Ποντίκι

Ότι υπουργοί και βουλευτές δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο και στις εκλογικές τους περιφέρειες μάς λένε εσχάτως πολλά ΜΜΕ. Ακόμη και συνδικαλιστές προσκείμενοι στο ΠΑΣΟΚ διαμαρτύρονται ότι τους έχουν ήδη «πάρει με τις πέτρες», κατά τη γνωστή ρήση του ίδιου του πρωθυπουργού. Και ως εκ τούτου τα βάζουν με τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Σωκράτη Ξυνίδη, τον οποίο προ ημερών, στα γραφεία της Ιπποκράτους, υποχρέωσαν να αποχωρήσει κακήν κακώς από την «ενημέρωσή» τους για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά.

Ότι «Υπουργοί φοβούνται για τη ζωή τους» μας πληροφορούσε χθες «Το Βήμα της Κυριακής», με υπότιτλο «Καυτός Ιούλιος με Ασφαλιστικό, εργασιακά και απεργίες».

Προφανώς η περιγραφόμενη στον υπότιτλο κατάσταση δεν είναι η αιτία για τον φόβο των υπουργών. Άλλωστε ούτε οι συνδικαλιστές ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι ούτε οι χήρες ούτε οι εργαζόμενες μητέρες ούτε συνταξιούχοι ούτε οι νέοι (και ανήλικοι) εργαζόμενοι και άνεργοι ούτε τα άτομα με αναπηρία ούτε κανένας άλλος απ’ αυτούς που πλήττονται βάναυσα από το Μνημόνιο και την πολιτική της κυβέρνησης απειλεί τη ζωή κάποιου υπουργού.

Την απειλή αυτή έχει εργολαβικά αναλάβει η αποκαλούμενη και «νεοτρομοκρατία». Την έχει μάλιστα αναβαθμίσει σοβαρά ύστερα από τη βομβιστική δολοφονία του υπασπιστή του Χρυσοχοΐδη μέσα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Είναι όμως αυτή η πραγματική απειλή για την κυβέρνηση και τους υπουργούς της; Ή απλώς με αυτήν την απειλή θα προτιμούσε η ίδια να αναμετρηθεί;

Η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν ούτε η γνωστή σε όλους μας κομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία ούτε οι διαδηλώσεις – ακόμη και οι πιο ογκώδεις – ούτε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ούτε η αντιπολίτευση σε κάποια εκδοχή της ούτε η απογοήτευση και η οργή της κοινωνίας έχουν εμποδίσει την κυβέρνηση να περάσει τη λαίλαπα αυτή των μέτρων, τα οποία, σύμφωνα με την κοινή διαπίστωση, καταργούν ενός αιώνα εργατικές κατακτήσεις.

Μια κυβέρνηση όμως που δεν έχει αντίπαλο με κάποια αξιόπιστη διέξοδο από το καταφανές σημερινό τέλμα είναι λογικό… να ανησυχεί.

● Η θεωρία της αποκλειστικής ευθύνης της Ν.Δ., κατά τα πρότυπα μετάθεσης όλων των ευθυνών από κάθε κυβέρνηση στην προκάτοχό της, έχει ημερομηνία λήξεως. Από κάποιο κρίσιμο σημείο και ύστερα αρχίζουν και οι ευθύνες των νυν κυβερνώντων.

● Η θεωρία περί του τεμπέλη, καλοπερασάκια, φοροφυγά και εν γένει… συλλογικά ενόχου ελληνικού λαού εμφανίζει προβλήματα. Άλλωστε πολλοί κυβερνητικοί μιλούν, θέλοντας και μη, για τον «ώριμο» ελληνικό λαό, που αντιλαμβάνεται την πρωτοφανή οικονομική δυσκολία και βάζει πλάτη δείχνοντας εμπιστοσύνη ή, έστω, ανοχή στην κυβέρνηση.

Αλλά και ο Πόουλ Τόμσεν, ο αναπληρωτής διευθυντής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του  ΔΝΤ, έλεγε χθες, επίσης στο «Βήμα», ότι: «Τα οικονομικά μέτρα που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση εισάγουν ορισμένες σημαντικές αλλαγές και μια τέτοια προσαρμογή δεν είναι εύκολη και συχνά προκαλεί δυσαρέσκεια. Αυτό είναι κατανοητό γιατί ο κόσμος βλέπει ότι τα πράγματα χειροτερεύουν πριν βελτιωθούν. Είμαι όμως σίγουρος ότι ο ελληνικός λαός το αντιλαμβάνεται αυτό και είναι ευπροσάρμοστος».

● Η παγκάλειος θεώρηση περί της «περιθωριακής και πρωτόγονης Αριστεράς», η οποία «λειτουργεί πλέον ως περιθωριακό φαινόμενο στην κοινωνία» και κατ’ άλλους απειλεί να προκαλέσει την… πτώχευση της χώρας (!), προφανώς δεν καθιστά την Αριστερά το τρομερό φόβητρο με το οποίο θα επέλεγε να συγκρουστεί μετωπικά η κυβέρνηση. Ακόμη κι αν ο αντιπρόεδρός της, με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, χρεώνει στα συνθήματα και τις ιδέες της τη δολοφονία των εργαζομένων της Marfin στο κρεματόριο της Σταδίου!

● Οι «κερδοσκόποι» πάλι έρχονται, φεύγουν και επανέρχονται στο κάδρο, αλλά χωρίς κανείς να μπορεί να αποδείξει ότι αυτοί απεργάστηκαν, εφάρμοσαν και πέτυχαν την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ εξ αιτίας της χρεοκοπίας της από τον Μάρτιο – για την οποία μίλησε προσφάτως στο newstime.gr ο Παναγιώτης Γεννηματάς, επίτιμος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Εξ άλλου η έρευνα της ίδιας της Κομισιόν αποφαίνεται ότι, στη διάρκεια των προηγούμενων μηνών, τίποτε ασυνήθιστο δεν συνέβη στις χρηματαγορές που να δικαιολογεί ότι οι «κερδοσκόποι» φτάνει για όλα!

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι η κυβέρνηση πορεύεται χωρίς σημαντικό αντίπαλο, άρα και χωρίς αξιοσημείωτα εμπόδια. Αν, λοιπόν, αποτύχει, κάτι για το οποίο ανησυχούν δημοσίως πολλοί από τους υποστηρικτές της, τότε η ανεύρεση αποδιοπομπαίου τράγου θα είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ο καθένας θα βρεθεί να αναμετράται με την επάρκειά του.

Απ’ αυτή την άποψη κάθε «χρήσιμος ηλίθιος» είναι μάλλον… καλοδεχούμενος από μια κυβέρνηση που εναγωνίως αναζητεί διέξοδο στη δημιουργία ενός αναμφισβήτητα κακού.

● Αν μάλιστα ο κακός αυτός σκορπίζει γύρω του πτώματα αστυνομικών, φτωχοδιάβολων μεταναστών, εργαζομένων που δολοφονούνται εν ψυχρώ σε εργασιακούς χώρους τους οποίους κοινοί δολοφόνοι μετατρέπουν σε κρεματόρια, ακόμη πιο καλοδεχούμενος.

● Αν, ακόμη χειρότερα, απειλεί δημοσίως με δημιουργία συνθηκών εμφυλίου και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες, τότε δεν είναι μόνο καλοδεχούμενος, αλλά και επιθυμητός!

Ίσως έτσι δικαιολογηθούν ακόμη σκληρότερες επιλογές – πέραν της οικονομίας αυτή τη φορά. Μόνο που η αναγόρευση της «νεοτρομοκρατίας» σε μεγάλο ανατίπαλο και «φόβητρο» για την κυβέρνηση ενέχει τρομακτικούς κινδύνους για την ίδια την κοινωνία…

Υστερόγραφο: Η δημοσιογράφος Μαρία Κατσουνάκη, στη χθεσινή «Καθημερινή», ρωτάει τον Πάγκαλο: «Αισιοδοξείτε για το μέλλον;». Κι αυτός απαντά: «Ναι. Αλλά να μη με παρεξηγήσετε γιατί είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Μη μου ζητήσετε τον λόγο, δηλαδή, μετά από μερικούς μήνες!..». Τι να εννοούσε ο ποιητής;

Για τις μαζικές προσαγωγές (Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου)

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Βαλαωρίτου 12, 10671, Αθήνα, τηλ. 210 3613117, φαξ. 210 3634437,

e–mail: hlhr@hlhr.gr, www.hlhr.gr

• Τους τελευταίους μήνες – από την επέτειο του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ως τις πιο πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων – η ελληνική αστυνομία ακολουθεί την καινοφανή πρακτική μαζικών προσαγωγών πριν και κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων.
• Η πρακτική αυτή παραβιάζει τη νομιμότητα στο βωμό προφανών σκοπιμοτήτων.
• Η αντιμετώπιση της διογκούμενης έντασης της κοινωνικής διαμαρτυρίας στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης ούτε δικαιολογεί, ούτε επιτρέπει την αναίρεση των εγγυητικών λειτουργιών του Συντάγματος στο πλαίσιο της προσαγωγής.
• Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επισημαίνει πως η προσαγωγή πρέπει πάντα να είναι επαρκώς αιτιολογημένη με αναγωγή σε εξατομικευμένες υπόνοιες τέλεσης συγκεκριμένου ποινικού αδικήματος. Δεν είναι τρόπος καταγραφής των στοιχειών των πολιτών, ώστε να είναι στη διάθεση των αρχών προς κάθε χρήση.

Σύμφωνα με το π.δ. 141/1991 άρ. 74 παρ. 15 περ. θ΄, στο αστυνομικό τμήμα οδηγούνται για εξέταση «άτομα τα οποία στερούνται στοιχείων αποδεικτικών της ταυτότητάς τους ή τα οποία, εξαιτίας του τόπου, του χρόνου, των περιστάσεων και της συμπεριφοράς τους δημιουργούν υπόνοιες διάπραξης εγκληματικής ενέργειας. Τα προσαγόμενα στο αστυνομικό κατάστημα άτομα δέον όπως μη παραμένουν σ’ αυτό πέραν του χρόνου ο οποίος είναι απολύτως αναγκαίος για το σκοπό για τον οποίο προσήχθησαν». Συνεπώς, η επονομαζόμενη προσαγωγή ατόμου που κατέχει αποδεικτικό στοιχείο της ταυτότητάς του επιτρέπεται μόνο στην περίπτωση που η συμπεριφορά του, και όχι απλώς ο τόπος, ο χρόνος και οι περιστάσεις, κινεί υπόνοιες διάπραξης εγκλήματος. Αυτό σημαίνει ότι η προσαγωγή πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένη με αναγωγή σε εξατομικευμένες υπόνοιες τέλεσης ποινικού αδικήματος και δεν είναι ένας τρόπος καταγραφής των στοιχείων των πολιτών, ώστε να είναι στη διάθεση των αρχών προς κάθε χρήση.

Η διάταξη αυτή, πρέπει να ερμηνεύεται υπό το φως τόσο του άρθρου 6 παρ. 1 σύμφωνα με το οποίο «κανείς δεν συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται χωρίς αιτιολογημένο δικαστικό ένταλμα που πρέπει να επιδοθεί τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη ή η προφυλάκιση…» όσο και του άρ. 25 παρ. 1 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο «…οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας».

Δεδομένου λοιπόν, ότι η προσαγωγή είναι στην πραγματικότητα μία, έστω λίγων ωρών, σύλληψη, αυτή δεν μπορεί να διενεργείται σε νομικό κενό και χωρίς εγγυήσεις (με το πρόσχημα του προσωρινού της χαρακτήρα), ούτε να γίνεται βασιζόμενη σε μια γενική αίσθηση επαγγελματικού ενστίκτου των αστυνομικών οργάνων, αδιόρατη διαίσθηση ή αφηρημένη υποψία τους, αλλά θα πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένη και απολύτως εξατομικευμένη.

Ως εκ τούτου, οι πλέον των 800 προσαγωγών που συντελέστηκαν σε μία μόνο ημέρα (την 6^η Δεκεμβρίου 2009) – και οι εκατοντάδες άλλες που πλέον διενεργούνται συστηματικά πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από κάθε μεγάλη διαδήλωση- δεν συμβαδίζουν με τις ως άνω απαιτήσεις στοιχειώδους νομιμότητας δράσης των οργάνων δημόσιας τάξης. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η ομόθυμη καταδίκη από αρμόδιους θεσμικούς φορείς και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το ζήτημα των προσαγωγών στη χώρα μας (Συνήγορος του Πολίτη, Ευρωπαίος Επίτροπος για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ στα θέματα προστασίας των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, Διεθνής Αμνηστία κτλ).

Ήδη δε με πρόσφατη νομολογία του (12-01-2010), το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων Ανθρώπου, έθεσε τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες –και μόνο- είναι νόμιμα σε μια δημοκρατική κοινωνία ο έλεγχος ταυτότητας, η σωματική έρευνα και η προσαγωγή ενός προσώπου, που δεν διώκεται ήδη ή δεν συλλαμβάνεται να διαπράττει αυτόφωρο αδίκημα. Σύμφωνα με το Δικαστήριο, η επίκληση των λόγων για την έρευνα και προσωρινή σύλληψη πολιτών, πρέπει να αφορά συγκεκριμένους, εξατομικευμένους λόγους που να τους καθιστούν ύποπτους για τέλεση συγκεκριμένων αδικημάτων και δεν αρκεί η γενική αναιτιολόγητη αστυνομική έκφραση περί υποψιών, γιατί μία τέτοια κρίση είναι τόσο αόριστη και υποκειμενική που είναι πιθανό να καθορίζεται από το χρώμα, την εμφάνιση ή την περιοχή στην οποία κινείται ο δήθεν «ύποπτος». Οι μαζικές προσαγωγές, δηλαδή στην ουσία οι ολιγόωρες συλλήψεις, για καταγραφή στοιχείων και λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων δεν συνιστούν νόμιμες ενέργειες (Gillan et Quinton c. Royaume–Uni n° 4158/05, 12-01-2010).

Είναι σαφές ότι με την απόφασή του αυτή το ΕΔΔΑ, που καταδίκασε το Ηνωμένο Βασίλειο για παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, θέτει όρους και όρια στους ελέγχους και στις προσωρινές συλλήψεις, ανοίγοντας το δρόμο της προσφυγής στο Δικαστήριο για τους χιλιάδες –μόλις σε λίγους μήνες- αυθαίρετα και αναιτιολόγητα προσωρινά συλληφθέντες στη χώρας μας (και ακολούθως της αποζημίωσης τους σε περίπτωση ήττας του ελληνικού κράτους).

Οι οποίοι (προσωρινά και προληπτικά) συλληφθέντες, στην ελληνική περίπτωση, ‘απολαμβάνουν’ επιπλέον και την εγχώρια ιδιομορφία της απαγόρευσης πρόσβασης και επικοινωνίας με συνήγορο, παρ’ ότι κρατούνται επί ώρες σε αστυνομικό κατάστημα.

Οι παρατηρήσεις αυτές, που αφορούν τον σκληρό πυρήνα θεμελιωδών δικαιωμάτων τα οποία θίγονται και άρα αναδεικνύουν ζητήματα δημοκρατικότητας του κράτους, δεν αφορούν, όπως έχουμε διαπιστώσει, μόνο τις προληπτικές προσαγωγές πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τις διαδηλώσεις, αλλά η πρακτική αυτή εφαρμόζεται πλέον ευρύτατα στην καθημερινότητα των πολιτών, οι οποίοι προσάγονται από καφενεία, πάρκα, πεζοδρόμους ή ταβέρνες, χωρίς καμία απολύτως αιτιολογία και ενώ φέρουν αποδεικτικά της ταυτότητάς τους στοιχεία.

Όπως έχουμε και σε άλλες ευκαιρίες επισημάνει, δεν υπάρχει «ολίγη» παραβίαση των δικαιωμάτων, ούτε η παραβίαση μετριέται σε ώρες ταλαιπωρίας του πολίτη. Πολύ περισσότερο, που η προσωρινή σύλληψη αφήνει ίχνη στη ζωή των πολιτών, αφού ο -και μία φορά- προσαχθείς θα είναι πάντα, για τις διωκτικές και δικαστικές Αρχές, προσαχθείς, δηλαδή «ύποπτος που τη γλίτωσε».

Πολίτες με αναπηρία εγκαλούν την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε.

Ο όρος «άτομα με ειδικές ανάγκες» προσβάλλει τους ανθρώπους με αναπηρία

Δεκάδες Έλληνες πολίτες με αναπηρία αθροίζουν τις υπογραφές τους σε έγγραφο που θα αποσταλεί στα τέλη του Ιουνίου προς την ανώνυμη εταιρεία “Αττικό μετρό”, αξιώνοντας την αντικατάσταση του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες” που χρησιμοποιείται στις ηχητικές ανακοινώσεις της εταιρείας από τον όρο “άτομα με αναπηρία”. Το όλο ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό από ότι με πρώτη ανάγνωση δείχνει, δεν είναι ζήτημα τήρησης των τύπων αλλά ζήτημα ουσίας.

Καταρχάς ο όρος άτομα με ειδικές ανάγκες συνιστά κενολογία. Η επικράτηση επί σειρά ετών του όρου , παρέπεμπε στην αδυναμία/ανικανότητα της πολιτείας να δημιουργήσει / εξασφαλίσει πρόσβαση σε θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά για τους ανθρώπους με αναπηρία. Βαπτίζονταν λοιπόν “ειδικές” οι θεμελιώδεις/γενικές ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία (στην εκπαίδευση, εργασία κ.ο.κ.) επειδή η πολιτεία δεν τις κάλυπτε, ως εκ της βασικής περί ισότητας αρχής του συντάγματος όφειλε και οφείλει.

Ο όρος, λοιπόν, ήταν άλλοθι της πολιτειακής ανεπάρκειας και ως τέτοιος σε εποχές όπου η διακιωματική προσέγγιση της αναπηρίας εξακολουθούσε κοινωνικά ζητούμενη είχε επικρατήσει. Υπό την έννοια αυτή, η εμμονή στην αναπαραγωγή του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες” παραπέμπει στις εποχές επικράτησης των πατερναλιστικών αντιλήψεων για την αναπηρία και διευκολύνει επικοινωνιακά την συνέχιση των συνταγματικών παραβιάσεων έναντι των ανθρώπων με αναπηρία της ελληνικής πολιτείας.

Ακόμα και εάν, όμως, κάποιοι δεν διαθέτουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν το παραπάνω σκεπτικό, υπάρχει ένα επιχείρημα ακόμα πιο “αυτονόητο” επί του οποίου αδυναμία κατανόησης δε νοείται. Οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία λοιπόν, διά των επισήμων φορέων τους, έχουν ορίσει ως παρωχημένο και αντιδραστικό τον όρο “άτομα με ειδικές ανάγκες” και τον έχουν αντικαταστήσει με τον όρο “άτομα με αναπηρία” εδώ και μιά δεκαετία. Συνεπώς, η επιμονή στην χρήση του παρωχημένου/αντιδραστικού όρου συνειδητά σημαίνει ευθεία αγνόηση των ανθρώπων με αναπηρία, άρνηση του δικαιώματός τους στον αυτοπροσδιορισμό, κάθετη εναντίον τους προσβολή που παραπέμπει σε ξεκάθαρες ενδόμυχες ρατσιστικές αντιλήψεις.

Η τρίτη σημαντική όψη της διαμαρτυρίας προς την “ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ” Α.Ε. – μέχρι το πρωϊνό της 23ης Ιουνίου την υπέγραφαν 40 άνθρωποι – έχει να κάνει με το μέγεθος της παραβίασης του δικαιώματος των ανθρώπων με αναπηρία στον αυτοπροσδιορισμό. Η εταιρεία/αποδέκτης της διαμαρτυρίας, δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα στην χρήση του παρωχημένου/καταδικαστέου όρου. Κατά συνέπεια το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας και το συνακόλουθο αίτημα αποκατάστασης της προσβολής σε βάρος των ανθρώπων με αναπηρία, έχει επί της ουσίας πάμπολλους αποδέκτες.

Το κείμενο έχει συντάξει η νομικός με απώλεια όρασης Πωλίνα Παπανικολάου, ψυχή της όλης προσπάθειας να αναχαιτιστεί – επιτέλους – το κύμα ρατσισμού και χυδαιότητας που εκπορεύεται από την καταχρηστική/βάναυση χρήση του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες”. Το κυρίως σώμα του έχει ως ακολούθως :

“Η εμπέδωση ενός πολιτισμού αμοιβαίας κατανόησης και συναντίληψης πρωτίστως προσαπαιτεί την διαμόρφωση και συναρμογή ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας. Αρχής γενομένης από την ορθή χρήση σε καθημερινή βάση ενός λεξιλογίου, απολύτως συνάδοντος με την ανθρωποκεντρική προσέγγιση, που τάσσουν διεθνώς οι εξελίξεις στον χώρο των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία.

Η χρήση του όρου «άτομα με ειδικές ανάγκες» στις ηχητικές ανακοινώσεις ειδοποίησης του φορέα σας, , αφενός δεν ανταποκρίνεται στην σύγχρονη επιστημονική, πολιτική και κοινωνική μεταχείριση της αναπηρίας ως συνθήκης εφόσον αντικατοπτρίζει προ ετών εγκαταλειφθήσες ιατρο-κεντρικές προσεγγίσεις πατερναλιστικού χαρακτήρα που αισθιάζουν μονοδιάστατα στο έλλειμμα και την μειονεξία, αφετέρου έχει αντικατασταθεί από τον όρο «άτομα με αναπηρία» με την Ομόφωνη Απόφαση της 22ης Μαϊου 2001 όλων των Κρατών Μελών της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, η οποία στην 54η Διάσκεψη της προέβη στην ριζική αναμόρφωση του εν λόγω ορισμού συμπεριλαμβάνοντας στο περιεχόμενο του και την αλληλεπίδραση των τυχών τιθέμενων εμποδίων, στρέφοντας το ενδιαφέρον της Παγκόσμιας Κοινότητας από την βλάβη στην ένταξη, στην ισότητα πρόσβασης και εν τέλει στον προσεταιρισμό σε όλα τα επίπεδα με όρους αξιοπρέπειας.

Σημειώνεται μάλιστα προς ενίσχυση της ανωτέρω επιχειρηματολογίας μας, ότι τον εδώ προτεινόμενο όρο ενστερνίστηκαν τόσο τα Ηνωμένα Έθνη στο άρθρο 1 παρ. 2 της οικίας Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, που υπεγράφη και από την χώρα μας στην Νέα Υόρκη στις 13 Δεκεμβρίου του 2006, το Συμβούλιο της Ευρώπης κατά τρόπο πανηγυρικό στην Σύσταση του REC (2006) 5, ο Συνταγματικός μας Νομοθέτης, ο οποίος τον κατοχυρώνει στην παρ. 6 του άρθρου 21 Συντ. 1975/1986/2001/2008 όσο και οι φορείς εκπροσώπησης του Διεθνούς, Ευρωπαϊκού και Εθνικού Αναπηρικού Κινήματος.

Ως ισότιμα μέλη της Ελληνικής Κοινωνίας προσδοκούμε την δημιουργία πρόσφορου εδάφους για την ανάπτυξη συνειδησιακών εκτυπώσεων χωρίς στερεότυπα και αρνητικές αναπαραστάσεις για την συνθήκη της αναπηρίας, με το βλέμμα στραμμένο πάντα στον άνθρωπο, σε κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις.”

πηγή