Ο ρατσισμός στο σαλόνι: Και για το AIDS φταίνε οι ξένοι!

Το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση σχετικά με τις δηλώσεις του Υπουργού Υγείας κ. Λοβέρδου σε ημερίδα για την «προαγωγή της δημόσιας υγείας».

Ο ρατσισμός στο σαλόνι: Και για το AIDS φταίνε οι ξένοι!

«Είναι ανάγκη να απελαθούν οι ιερόδουλες φορείς του AIDS, προκειμένου να πάψουν να συνιστούν απειλή για την ελληνική οικογένεια», επεσήμανε ο υπουργός Υγείας και φερόμενος ως επίδοξος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κ. Α. Λοβέρδος, σε ημερίδα με θέμα την προαγωγή της δημόσιας υγείας. Θυμίζουμε πως ο κ. Λοβέρδος είχε και παλιότερα εκφράσει το ενδιαφέρον του για την ελληνική οικογένεια που κινδυνεύει από τις «παρασπονδίες» ορισμένων μελών της, ενώ έχει υποστηρίξει στο παρελθόν την επαναφορά της θανατικής καταδίκης. Συγκεκριμένα, είχε καλέσει τότε τους πελάτες των αλλοδαπών ιεροδούλων «να μην πηγαίνουν με αδήλωτες πόρνες διότι θα φέρουν το AIDS στο σπίτι τους» (http://www.youtube.com/watch?v=b0-kxtsHoxg). Φαίνεται όμως πως η έκκληση του υπουργού δεν εισακούστηκε. Οι πελάτες συνεχίζουν αμέριμνοι να τρέφουν το ιερό τέρας της εμπορίας ανθρώπων, για την οποία βέβαια τίποτα δεν έχουν πληροφορηθεί, όπως άλλωστε ούτε και ο υπουργός. Ευλόγως λοιπόν τώρα έρχεται η ύπατη απειλή της απέλασης. Κοινώς, αφού οι Αθηναίοι συνεχίζουν να τιμούν τις φθηνές τους υπηρεσίες, να τις διώξουμε. Στο όνομα της ελληνικής οικογένειας βεβαίως…

Ας θυμίσουμε το αυτονόητο στον (και καθηγητή συνταγματικού δικαίου) κ. Λοβέρδο. Το θεμελιώδες δικαίωμα στην υγεία κατοχυρώνεται για όλους όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής και γλώσσας. Και κάτι ακόμη: οι μετανάστες που ζουν χωρίς χαρτιά στην Ελλάδα μπορεί να είναι απελάσιμοι. Δεν είναι όμως απελάσιμοι επειδή είναι άρρωστοι.

Όταν συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είχε στηλιτεύσει την συμπερίληψη του ΛΑΟΣ (http://www.hlhr.gr/details.php?id=584). Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι εν μέρει τους αδικήσαμε. Με τέτοιους υπουργούς και υποψήφιους προέδρους του ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ έχει πολλούς λόγους να χαίρεται καθώς αποκτά άξιους συνοδοιπόρους στη πορεία του για την εξουσία. Μπορεί όμως και να ανησυχεί διότι απειλούνται τα σκήπτρα της ρατσιστικής του πρωτοκαθεδρίας. Εμείς πάντως, έχουμε ακόμη έναν λόγο να αγανακτούμε.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Με την ευκαιρία, διαβάστε και αυτό: 

ΠΟΡΝΕΣ ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΠΡΕΖΟΝΙΑ

Ο στρατός απέναντι στην κοινωνία (;)

Ο στρατιώτης Θωμάς Χαριτάκης, μιλά για τις εντολές αυξημένης επιφυλακής που δόθηκαν στους φαντάρους της ΣΕΑΠ τον Σεπτέμβριο του 2011 «λόγω της έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης», όπως ανέφερε ο λοχαγός – επόπτης. Η διαταγή είχε έρθει με σήμα του ΓΕΣ και μεταξύ άλλων προέβλεπε διπλά πυρομαχικά σε όλους τους σκοπούς. 

Σύμφωνα με τη μαρτυρία, το Σάββατο 17/9 μεταφέρθηκε από τον λοχαγό επόπτη προς του ςστρατιώτες της ΣΕΑΠ Ηρακλείου Κρήτης, σήμα του του ΓΕΣ που προέβλεπε αυξημένα μέτρα ασφαλείας λόγω πιθανότητας κοινωνικής αναταραχής. Το γεγονός διαψεύδει κατηγορηματικά η διοίκηση του Στρατοπέδου, χαρακτηρίζοντας τη συγκεκριμένη καταγγελία αναξιόπιστη και προϊόν φαντασίας. 

Την περίοδο εκείνη βρισκόταν στην εκκίνησή του το κύμα φοιτητικών καταλήψεων για τον Νόμο Διαμαντοπούλου, ενώ το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο διαδραματιζόταν η εσπευσμένη επιστροφή του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου από ταξίδι στις ΗΠΑ και η διαπραγμάτευση του Ευ.Βενιζέλου με την Τρόικα, η οποία κατέληξε στην ανακοίνωση του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας. 

Όπως λέει ο κ. Χαριτάκης το περιστατικό συζητήθηκε αρκετά στο στρατόπεδο ενώ συχνά επανέρχεται η συζήτηση περί της στάσης του στρατού σε πιθανή κοινωνική αναταραχή, μετά και τη δημοσιοποίηση (και στη Βουλή) του βίντεο με τη στρατιωτική άσκηση καταστολής πλήθους που έλαβε χώρα σε στρατόπεδο του Κιλκίς τον Φεβρουάριο του 2011.

Η Επανάκτηση – The take (2004)

Στα προάστια του Μπουένος Άιρες, τριάντα άνεργοι εργάτες περνούν από την είσοδο ενός κλειστού εργοστασίου, απλώνουν ψάθες για τον ύπνο κι αρνούνται να φύγουν.

Το μόνο που ζητούν είναι να ξεκινήσουν και πάλι να βγάζουν ήχους οι μηχανές του εργοστασίου. Αλλά αυτή η μικρή πράξη – η κατάληψη – έχει τη δύναμη να επιφέρει ανατροπές στο δημόσιο διάλογο για την παγκοσμιοποίηση της αγοράς.

Στη χαραυγή της δραματικής οικονομικής κατάρρευσης της Αργεντινής το 2001, η πιο ευκατάστατη μεσαία τάξη της Λατινικής Αμερικής βρίσκεται έξαφνα σε μια πόλη φάντασμα, με εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και μαζική ανεργία. Η βιομηχανική εγκατάσταση Φόρχα βρίσκεται αδρανής, μέχρι τη στιγμή που οι πρώην εργάτες της αναλαμβάνουν δράση. Οι ίδιοι είναι μέρος ενός τολμηρού νέου κινήματος εργατών που καταλαμβάνουν χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και δημιουργούν θέσεις εργασίας πάνω στα ερείπια της κατάρρευσης του παλιού συστήματος.

Ο Φρέντυ, ο πρόεδρος της νέας κοοπερατίβας των εργατών, και ο Λάλο, μέλος του Κινήματος των Αποκατεστημένων Επιχειρήσεων (Movement of Recovered Companies), γνωρίζουν ότι η επιτυχία τους δεν είναι ασφαλής. Όπως όλες οι εργατικές καταλήψεις έτσι κι αυτή πρέπει να αναμετρηθεί με δικαστήρια, αστυνομικούς και πολιτικούς οι οποίοι ή θα τους παράσχουν νομική προστασία ή θα τους απομακρύνουν ακόμα και με τη βία από το εργοστάσιο.

Η ιστορία του αγώνα των εργατών που καταγράφεται στο φακό από τους Καναδούς Naomi Klein και Avi Lewis, αντιπαραβάλλεται με το δραματικό παρασκήνιο των κρίσιμων προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή (Απρίλης 2003), όπου ο αρχιτέκτονας της οικονομικής κατάρρευσης, Κάρλος Μένεμ, είναι και πάλι υποψήφιος. Οι στενοί του φίλοι, οι πρώην ιδιοκτήτες, πλησιάζουν απειλητικά: αν ο Μένεμ κερδίσει, θα πάρουν πίσω τις επιχειρήσεις που το κίνημα έχει προσπαθήσει τόσο σκληρά για να ανανήψουν, στη διαδικασία χτίζοντας έναν νέο κόσμο.

Οπλισμένοι μόνο με σφενδόνες και ακατάλυτη πίστη στη δημοκρατία του εργαστηρίου, οι εργάτες αντιμετωπίζουν με τόλμη τα αφεντικά, τους τραπεζίτες κι ένα συνολικό σύστημα που δε βλέπει τα πολυαγαπημένα τους εργοστάσια σαν κάτι άλλο πέρα από μερικά παλιοσίδερα για πώληση.

Μία ταινία του Avi Lewis και Naomi Klein

Το Ελληνικό κράτος βάζει σε κίνδυνο τη ζωή φορέων και ασθενών με hiv

Αναδημοσίευση από το Antivirus magazine:

Χωρίς φάρμακα βρίσκονται αρκετοί ασθενείς και φορείς του HIV/AIDS στην Ελλάδα, μετά την κατάληψη του ΚΕΕΛΠΝΟ από συνδικαλιστές και την έλλειψη η οποία ήδη παρατηρείται ήδη σε δημόσια νοσοκομεία της χώρας.

Το περιοδικό μας έλαβε ήδη καταγγελίες ότι δημόσια νοσοκομεία δεν μπορούν να χορηγήσουν αντιρετροΐκή αγωγή σε φορείς και ασθενείς λόγω έλλειψης. Το κεντρικό φαρμακείο νοσοκομείου των Αθηνών στο οποίο πήγαμε, με πολίτες που μας καταγγείλαν το γεγονός , ενημερώνει τους ασθενείς ότι κάποια αντιρετροΐκά δεν είναι διαθέσιμα και τους ζητά να επικοινωνήσουν για να ενημερωθούν πότε τα φάρμακα θα είναι διαθέσιμα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η προγραμματισμένη 24ωρη απεργία που έχει προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ, την Πέμπτη 1η Δεκεμβρίου 2011, δε θα διευκολύνει τους φορείς και ασθενείς που παραμένουν χωρίς φάρμακα.

Βέβαια, δεν τίθεται ερώτημα για οποιαδήποτε διεκδίκηση των εργαζομένων ( κυρίως μετά τη ληστρική επιδρομή στους μισθούς τους ) , αλλά οι σοβαρές συνέπειες των διεκδικήσεων τους σε μια μερίδα του πληθυσμού καθώς και η αναποτελεσματικότητα του ίδιου του κράτους στο να υπερασπιστεί ένα θεμελιώδες δικαίωμα, αυτό της πρόσβασης στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Το γεγονός αυτό θέτει τη ζωή των οροθετικών πολιτών σε κίνδυνο, μιας και ο ασθενής πρέπει να παίρνει καθημερινά τα φάρμακα του για να έχει αποτέλεσμα η αγωγή.

Παράλληλη η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) σε έκθεση της με τίτλο “Ασθενείς και οροθετικοί χωρίς θεραπεία! ” καταγράφει μεταξύ άλλων ότι , χωρίς δωρεάν αντιρετροϊκή θεραπεία παραμένει μία καθόλου ευάριθμη κατηγορία οροθετικών και ασθενών με AIDS στη χώρα μας. Σύμφωνα με την έκθεση της Επιτροπής, πρόκειται για εκείνους τους ανασφάλιστους οι οποίοι δεν διαθέτουν ούτε βιβλιάριο απορίας. Κι όμως, η απρόσκοπτη πρόσβαση στην αντιρετροϊκή αγωγή είναι πάρα πολύ κρίσιμη, καθώς, εάν έστω και μία ημέρα ο ασθενής δεν λάβει την αγωγή, μπορεί ο ιός να αποκτήσει αντοχή στη θεραπεία, όπως επισημαίνει η έκθεση της ΕΕΔΑ. Σύμφωνα με την Επιτροπή, λοιπόν, μεταξύ των ανασφαλίστων οι οποίοι στερούνται της αντιρετροϊκής θεραπείας περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι Έλληνες ασφαλισμένοι στο ΝΑΤ, “στους οποίους παρέχεται δημόσια ασφαλιστική κάλυψη για όσο χρονικό διάστημα αυτοί βρίσκονται εκτός πλοίου. Ενόσω ταξιδεύουν η ασφαλιστική τους κάλυψη πραγματοποιείται από την πλοιοκτήτρια εταιρεία μέσω ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες ωστόσο δεν καλύπτουν τα οροθετικά άτομα”. Χωρίς δωρεάν αντιρετροϊκή θεραπεία παραμένουν επίσης οι ασφαλισμένοι όλων των ασφαλιστικών ταμείων κατά το διάστημα το οποίο μεσολαβεί για την αλλαγή ασφαλιστικού φορέα, οι Έλληνες ανασφάλιστοι κατά το διάστημα που μεσολαβεί για την έκδοση βιβλιαρίου απορίας, αλλά και μερίδα Ελλήνων οι οποίοι είναι ανασφάλιστοι λόγω οικονομικών τους εκκρεμοτήτων προς τον ασφαλιστικό τους φορέα.

Η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η πρόσβαση σε αυτή είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη και ο Υπουργός Υγείας,  αλλά και κάθε άλλος αρμόδιος, οφείλει να δράσει άμεσα. Είναι απαράδεκτο οι οροθετικοί να μην έχουν πρόσβαση στα φάρμακα, όποια και αν είναι η δικαιολογία, διότι πολύ η ζωή ενός οροθετικού δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο πολιτικών ή άλλων τεχνασμάτων. Το κράτος οφείλει να παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη ζωήτων πολιτών. Η συνεχιζόμενη απαξίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και η βάναυση αποδόμηση του κοινωνικού κράτους δε μπορεί να μείνει αναπάντητη. Κάποιος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη που επιλέγει με την πολιτική του να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων πολιτών.

Και όλα αυτά ενώ γνωρίζουμε ότι η αντιρετροΐκή αγωγή, και ιδίως η πρωιμότερη χορήγησή της, δεν ωφελεί μόνο θεραπευτικά, αλλά προφυλάσσει από την μετάδοση της νόσου και σε ατομικό και σε επίπεδο πληθυσμού. Η HAART σε συνδυασμό, βεβαίως, με τη λήψη και όλων των άλλων πολύ σημαντικών προφυλακτικών μέτρων είναι δυνατόν να περιορίσει την εμφάνιση νέων μολύνσεων και να αναχαιτίσει την εξάπλωση της νόσου.

«Χαλυβουργία Ελλάδος»: Πάγωσε η τσιμινιέρα με απεργία διαρκείας

Της Μαρίας Λούκα, The Press Project

Από την αρχιτεκτονική μέχρι  τη ναυπηγική, ο χάλυβας ή αλλιώς ατσάλι αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά υλικά για κάθε είδους κατασκευαστικές δραστηριότητες. Λειτούργησε ως μια από τις ατμομηχανές της ισχνής ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής αλλά και ως όχημα συσσώρευσης κερδών για μερίδες του ιδιωτικού τομέα με την ελληνική βιομηχανία χάλυβα να ξεπερνά τους 2,5 τόνους παραγωγής το 2007. Οι δεκάδες εργαζόμενοι στις γραμμές παραγωγής γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους το ατσάλι. Το έμαθαν με τα καθημερινά μεροκάματα του τρόμου και του θανάτου. Ο αγώνας τους και η ενότητα τους δε μπορεί παρα να είναι φτιαγμένα από το ίδιο υλικό: ατσαλένια.

Στην Αθηνών – Κορίνθου, λίγο μετά τα Ελληνικά Πετρέλαια, στη Βιομηχανική Ζώνη του Ασπρόπυργου, βρίσκεται η  Χαλυβουργία Ελλάδος, η πρώτη ελληνική βιομηχανία χάλυβα που ίδρυσε το 1937 η οικογένεια Σταύρου Σαλαπάτα και εξαγοράστηκε το 2006 από τη «Θεσσαλική Χαλυβουργία» συμφερόντων Μάνεση συγκροτώντας έναν τεράστιο επιχειρηματικό όμιλο. Οι 379 εργαζόμενοι της εταιρείας είναι στο πόστο τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Το εργοστάσιο δουλεύει σε 24ωρη βάση. Η πρώτη βάρδια ξεκινά στις 6:30 το πρωί, τότε που φεύγει η τελευταία. Λιώνουν τα παλιοσίδερα στο φούρνο, βγαίνει λάβα, τη ρίχνουν σε μεγάλα χωνιά, μεταφέρεται στο επόμενο τμήμα, μπαίνει στη μηχανή χύτευσης και καταλήγει στο ελασματουργείο. «Το χειμώνα είναι καλά» λένε, έχει μόνο 40 βαθμούς Κελσίου, το καλοκαίρι χτυπάει 60 αρια. Η φωνή τους έχει μια μόνιμη βραχνάδα από τους τόνους σκόνης που εισπνέουν. Οι περισσότεροι είναι βαρήκοοι από τα πολλά ντεσιμπέλ μιας όχι και τόσο ρομαντικής μελωδίας.

Κάπως έτσι κυλούσε η καθημερινότητα τις προηγούμενες μέρες. Όχι πια όμως. Τον τελευταίο μήνα δεν είναι κανείς στο πόστο του. Είναι συγκεντρωμένοι στον προαύλιο χώρο του εργοστασίου, κάτω από ένα πανό που γράφει «εδώ, εδώ και πάλι εδώ / εμείς δε ζούμε με 500 ευρώ». Περιφρουρούν την απεργία τους που ξεκίνησε στις 31 Οκτωβρίου, όταν η ιδιοκτησία προχώρησε σε μαζικές απολύσεις 34 συναδέλφων τους, χωρίς ειδοποίηση, χωρίς αιτιολογία, με τη συνδρομή δικαστικού επιμελητή που ανέλαβε το έργο της θυροκόλλησης. Έτσι κι αυτοί αποφάσισαν ότι είτε θα επιστρέψουν όλοι μαζί στις δουλειές τους, είτε θα στολίσουν χριστουγεννιάτικο δέντρο στις πύλες της χαλυβουργίας.

Η τρομοκρατία ξεκίνησε λίγες μέρες νωρίτερα. Βλέπεις τώρα που έγινε της μόδας το haircut, τ’ αφεντικά είπαν να το εφαρμόσουν καταρχήν στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στις 12 Οκτωβρίου η ιδιοκτησία κάλεσε το επιχειρησιακό σωματείο και ζήτησε τη μετατροπή των συμβάσεων από πλήρους απασχόλησης και μερικής, από 8ωρο σε 5ωρο χρησιμοποιώντας την πολύ διαδεδομένη στη χώρα μας μέθοδο του εκβιασμού , «εναλλακτικών προτάσεων» το λένε στο savoir vivre του Μνημονίου. Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να υπογράψουν ότι αποδέχονται στη δυσμενή μεταβολή των συμβάσεων τους που θα επέφερε μεσοσταθμικά μειώσεις αποδοχών έως και 40% ή αλλιώς θα ακολουθήσουν απολύσεις 180 εργαζομένων. Με ομόφωνες αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν αποφάσισαν να μη δώσουν τις «έγγραφες δεσμεύσεις» – κατά το λεξικό του ΔΝΤ παλι – και ως απάντηση η διεύθυνση ανακοίνωσε τις πρώτες 34 απολύσεις.

Το επιχείρημα που προβλήθηκε από την εργοδοσία γι’ αυτό το σχεδιασμό δεν ήταν άλλο από την οικονομική κρίση. Ισχυρίζεται ότι την τελευταία τριετία οι ζημιές της φτάνουν τα 100 εκατ ευρώ. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν δημοσιευμένα επίσημα οικονομικά στοιχεία του ομίλου γι’ αυτή την τριετία, θα περίμενε κανείς ότι μια ζημιογόνος επιχείρηση θα συρρίκνωνε τον κύκλο εργασιών της και θα έπεφτε η παραγωγή της. Αυτό που ισχύει όμως είναι ότι η παραγωγή από 194.600 τόνους που ήταν το 2009, έχει φτάσει ήδη τους 266.000 τόνους πριν ολοκληρωθεί το 2011. Και σίγουρα προξενεί εντύπωση πως η δεύτερη μεγαλύτερη μη εισηγμένη ελληνική βιομηχανία και μια από τις 20 πρώτες βιομηχανίες στη χώρα με πωλήσεις ύψους 350 εκατ ευρώ το 2006 (σύμφωνα με δελτίο του ΧΑΑ), βρίσκεται ξαφνικά σε μια τόσο φθίνουσα πορεία. Εκτός εάν είναι βάσιμο αυτό που υποστηρίζουν οι εργαζόμενοι, ότι δηλαδή ο κ. Μάνεσης αναφέρεται στην εγχώρια αγορά και όχι στις εξαγωγές , οι οποίες μάλλον ανθίζουν. Εξάλλου αν οι ζημιές ανέρχονται όντως στα 100 εκατ και δεν ισοσκελίζονται με τα κέρδη των προηγούμενων ετών και όλοι οι εργαζόμενοι να απολυθούν η χασούρα δεν καλύπτεται. Ίσως λοιπόν θα ήταν πιο λογικό ο ιδιοκτήτης να ζητήσει δάνειο από κάποια τράπεζα, κατά προτίμηση την  Alpha Bank, της οποία είναι μέλος μη εκτελεστικό του διοικητικού συμβουλίου.

Είναι σαφές ότι «κρίση είναι ευκαιρία». Ευκαιρία για τη συμπίεση του εργατικού κόστους, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το γκρέμισμα του εργατικού δικαίου και την εμπέδωση χαρακτηριστικών υποταγής και ηττοπάθειας στους εργαζομένους. Ο στόχος είναι η εσωτερική υποτίμηση και ο κ. Μανεσης πρωτοστατεί αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα αντεργατικά νομοθετήματα της μνημονιακής πολιτικής. Το διακύβευμα σ’ αυτή την υπόθεση δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στη Χαλυβουργία Ελλάδος αλλά εν γένει τους μισθωτούς στη βαριά βιομηχανία της χώρας. Πείραμα είναι. Αν πετύχει η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων εδώ, θα εξαπλωθεί παντού. Γι’ αυτό και η εργοδοσία παίζει τα ρέστα της. Από τις απειλές για αναστολή λειτουργίας του εργοστασίου μέχρι προσπάθειες υπονόμευσης της δυναμικής και της ενότητας των εργαζομένων, ενεργοποιεί κάθε είδους μεθόδους τρομοκρατίας φτάνοντας μέχρι το σημείο να κοινοποιήσει άλλες 16 απολύσεις εν μέσω απεργίας κατά παράβαση οποιοδήποτε ίχνους εργατικής νομοθεσίας. Έτσι ο κατάλογος των απολυμένων φτάνει πλέον τους 50.

Σ’ αυτές τις πύλες λοιπόν δεν παίζεται μόνο το εισόδημα των χαλυβουργών αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Η αφύπνιση της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων της χώρας σε μια περίοδο που η πόλωση διαπερνά οριζοντίως την ελληνική κοινωνία. Συμβολοποιεί την αγωνία ολόκληρου του εργατικού κινήματος που σ’ αυτό τον παρατεταμένο πόλεμο βρίσκεται σε άτακτη υποχώρηση και μια νίκη θα αναζωπύρωνε την αυτοπεποίθηση του. Θα μετέτρεπε την ανατροπή από αυταπάτη σε ανοιχτή δυνατότητα για το μέλλον. Παράλληλα έχει έναν ηρωισμό και μια ηθική που αγγίζει την έννοια του ιερού , ως αναπόσπαστο στοιχείο των μεγαλειωδών στιγμών της ταξικής πάλης που μας κληροδότησαν ότι σήμερα αποκαλούμε δικαίωμα.   Ως εκ τούτου αποσιωπείται. Δε χωράει στα δελτία των 8. Χωράει όμως στις ψυχές των εργαζομένων και της νεολαίας που δίνουν στη λέξη αλληλεγγύη ξανά περιεχόμενο και σημασία. Η αποθήκη του σωματείου έχει γεμίσει με τρόφιμα, είδη ρουχισμού ακόμα και παιδικά παιχνίδια. Ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων στο μετρό Αντώνης Σταματόπουλος μόλις ξεφόρτωσε γάλα για τις οικογένειες των απεργών. Νωρίτερα Ινδονήσιοι και Μαλαισιανοι εργάτες έδωσαν χρήματα για το ταμείο αλληλεγγύης, όπως έκαναν και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας. Καθημερινά μαζεύονται κάτοικοι της γειτονιάς, μαθητές, σωματεία και στηρίζοντας την προσπάθεια των απεργών, γράφουν ταυτόχρονα την πιο συγκινητική σελίδα του σύγχρονου εργατικού κινήματος.

Οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία Ελλάδος μεγάλωσαν οι περισσότεροι στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Δυτικής Αττικής, στο Πέραμα, τον Ασπρόπυργο και τη Μάντρα. Έζησαν δίπλα στις βιομηχανίες. Δούλεψαν στις πιο σκληρές και ανθυγιεινές  συνθήκες. Έθαψαν τους συναδέλφους τους – 7 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα σε 33 χρόνια στη χαλυβουργία. Το μοναδικό που έχουν είναι η εργατική τους δύναμη και η αξιοπρέπεια τους. Και δεν την παζαρεύουν. Ξέρουν ότι χωρίς αυτούς … γρανάζι δε γυρνά.