Η Επανάκτηση – The take (2004)

Στα προάστια του Μπουένος Άιρες, τριάντα άνεργοι εργάτες περνούν από την είσοδο ενός κλειστού εργοστασίου, απλώνουν ψάθες για τον ύπνο κι αρνούνται να φύγουν.

Το μόνο που ζητούν είναι να ξεκινήσουν και πάλι να βγάζουν ήχους οι μηχανές του εργοστασίου. Αλλά αυτή η μικρή πράξη – η κατάληψη – έχει τη δύναμη να επιφέρει ανατροπές στο δημόσιο διάλογο για την παγκοσμιοποίηση της αγοράς.

Στη χαραυγή της δραματικής οικονομικής κατάρρευσης της Αργεντινής το 2001, η πιο ευκατάστατη μεσαία τάξη της Λατινικής Αμερικής βρίσκεται έξαφνα σε μια πόλη φάντασμα, με εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και μαζική ανεργία. Η βιομηχανική εγκατάσταση Φόρχα βρίσκεται αδρανής, μέχρι τη στιγμή που οι πρώην εργάτες της αναλαμβάνουν δράση. Οι ίδιοι είναι μέρος ενός τολμηρού νέου κινήματος εργατών που καταλαμβάνουν χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και δημιουργούν θέσεις εργασίας πάνω στα ερείπια της κατάρρευσης του παλιού συστήματος.

Ο Φρέντυ, ο πρόεδρος της νέας κοοπερατίβας των εργατών, και ο Λάλο, μέλος του Κινήματος των Αποκατεστημένων Επιχειρήσεων (Movement of Recovered Companies), γνωρίζουν ότι η επιτυχία τους δεν είναι ασφαλής. Όπως όλες οι εργατικές καταλήψεις έτσι κι αυτή πρέπει να αναμετρηθεί με δικαστήρια, αστυνομικούς και πολιτικούς οι οποίοι ή θα τους παράσχουν νομική προστασία ή θα τους απομακρύνουν ακόμα και με τη βία από το εργοστάσιο.

Η ιστορία του αγώνα των εργατών που καταγράφεται στο φακό από τους Καναδούς Naomi Klein και Avi Lewis, αντιπαραβάλλεται με το δραματικό παρασκήνιο των κρίσιμων προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή (Απρίλης 2003), όπου ο αρχιτέκτονας της οικονομικής κατάρρευσης, Κάρλος Μένεμ, είναι και πάλι υποψήφιος. Οι στενοί του φίλοι, οι πρώην ιδιοκτήτες, πλησιάζουν απειλητικά: αν ο Μένεμ κερδίσει, θα πάρουν πίσω τις επιχειρήσεις που το κίνημα έχει προσπαθήσει τόσο σκληρά για να ανανήψουν, στη διαδικασία χτίζοντας έναν νέο κόσμο.

Οπλισμένοι μόνο με σφενδόνες και ακατάλυτη πίστη στη δημοκρατία του εργαστηρίου, οι εργάτες αντιμετωπίζουν με τόλμη τα αφεντικά, τους τραπεζίτες κι ένα συνολικό σύστημα που δε βλέπει τα πολυαγαπημένα τους εργοστάσια σαν κάτι άλλο πέρα από μερικά παλιοσίδερα για πώληση.

Μία ταινία του Avi Lewis και Naomi Klein

Exarchia and the Greek spirit of resistance

Post image for Exarchia and the Greek spirit of resistance

Ένα εξαιρετικό άρθρο για τα Εξάρχεια από το blog Reflexions On A Revolution

Exarchia, Athens, July 14th 2011

I can’t believe my eyes. There they are, some twenty of them, in full riot gear, standing on the street corner. A menacing aura surrounds them as they conspicuously stare us down while we cross the street.

We are walking into Exarchia — the unofficial capital of anarchism in Greece, Europe, and perhaps the world. No policeman dares to venture in here, which is exactly why the government has decided to effectively cordon off the neighborhood, permanently deploying dozens of riot police on the edges of this modern Athenian “free state”. Only in the favelas of Rio and the townships around Jo’burg have I seen such urban roadblocks before.

As we walk through the gritty outskirts, I blurt out to Amalia that Exarchia must be one of the world’s prime loci of contestation. I just made up the term, but it sums it up pretty well. Everywhere you look, the walls are plastered with anarchist graffiti and protest posters calling for civic disobedience and popular insurrection. It’s kinda what I imagine the Quartier Latin or Berkeley to have been like back in 1968.

Η συνέχεια εδώ.