Έρευνα του Independent: «Οι Ναζί στα σχολεία. Πώς η Χρυσή Αυγή γαλουχεί την επόμενη γενιά».

αναδημοσίευση από το LEFTeria – η έρευνα του Independent εδώ

Οι «Ναζί» της Ελλάδας είναι σε άνοδο … και τώρα μπαίνουν στα σχολεία: Πώς η Χρυσή Αυγή γαλουχεί την επόμενη γενιά.

Σε ειδική έρευνα, η Nathalie Savaricas αποκαλύπτει τις τακτικές που χρησιμοποιούνται,  για να στρατολογήσει παιδιά στο μισητό πολιτικό της δόγμα.

Πρόσφατα, ένα βράδυ Πέμπτης, επτά έφηβοι στην πόλη της Λάρισας, στην Κεντρική Ελλάδα, αποφάσισαν κάνουν αυτό που οι ίδιοι περιέγραψαν ως «διασκέδαση». Οπλισμένοι με πέτρες και ξύλινα ρόπαλα, η ομάδα των 15χρονων επιτέθηκε στο κατάστημα ενός Πακιστανού. Ο γιος του νοσηλεύτηκε για τραυματισμούς στο κεφάλι.

Επιθέσεις από παιδιά είναι σπάνιες, αλλά υπάρχουν φόβοι ότι βρίσκονται σε άνοδο καθως μια σκληρή αντι-μεταναστευτική ρητορική, με υπόγεια ρεύματα βίας, ριζώνει στο εύπλαστο μυαλό των φιλοπατριωτικών νέων, καθώς βλέπουν την κυριαρχία της χώρας τους να διαβρώνεται από τους ξένους πιστωτές.

Η δυνατότητα να αξιοποιήσει αυτή τη δυσαρέσκεια και να κερδίσει τους μελλοντικούς Έλληνες ψηφοφόρους  στην Ελλάδα δεν έχει χαθεί για το αμφιλεγόμενο κόμμα της Χρυσής Αυγής: μια έρευνα από τον Independent έδειξε ότι το νεοφασιστικό κόμμα κερδίζει έδαφος μεταξύ των νέων της χώρας, διαδίδοντας επιθετικά το αντιμεταναστευτικό,ακροδεξιό τους μήνυμα, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, του διαδικτύου και των κέντρων νεότητας.

Τα τιμωρητικά, άγρια και αντισυστημικά χαρακτηριστικά της Χρυσής Αυγής προσφέρουν μια δελεαστική εναλλακτική λύση από τα τα ριζοσπαστικά αριστερά ή αναρχικά κινήματα που παραδοσιακά τραβούσαν τους εφήβους στην Ελλάδα. Ο Independent πήρε συνεντεύξεις σε πάνω από 50 καθηγητές, γονείς και έφηβους μαθητές από σχολεία σε όλη την Αθήνα, οι οποίοι συμφωνούν ότι το κόμμα αυτό σταδιακά, γίνεται της μόδας, όταν πριν από τρία χρόνια ήταν ελάχιστα γνωστό.

«Είναι το χαρακτηριστικό της ζωτικότητας: μια ανάγκη να δείξουν ότι είναι δυνατοί, νέοι, φρέσκοι και ότι δημιουργούν κάτι νέο: είτε πρόκειται για ένα νέο κόμμα, ή μια νέα χώρα», εξηγεί η Βασιλική Γεωργιάδου, καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ειδικός στον ακροδεξιο ριζοσπαστισμό και η οποία μελετά την Χρυσή Αυγή εδώ και χρόνια.. «Έχουν απορρίψει την ετικέτα του Ναζισμού και στην θέση του παίζουν το χαρτί του εθνικισμού.

Χρησιμοποιούν την αρχαία ελληνική ιστορία ως καμουφλάζ για να κρύψουν την αληθινή ταυτότητά τους: ότι είναι οπαδοί του Χίτλερ και του αντισημιτισμού».

Ο δεκαεξάχρονος Σταύρος δεν βλέπει τους γονείς του συχνά, γιατι δουλεύουν σκληρά για να φέρουν φαγητό στο τραπέζι. Η μητέρα του είναι ένθερμη υποστηρικτής του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Σταύρος συντάχθηκε με την εθνικιστική ρητορική της Χρυσής Αυγής. Παραδέχεται ότι έχει ρίξει πέτρες και φρούτα κατά το παρελθόν, σε σπίτια Πακιστανών.

«Το έκανα αυτό για να τους κάνω να σεβαστούν τη χώρα μας, γιατί αγαπώ την Ελλάδα πάρα πολύ»,  υπερηφανεύεται. «Τα παιδιά της Χρυσής Αυγής δεν είναι δολοφόνοι, αλλά άνθρωποι που ανησυχούν ότι δεν θα μπορέσουν να βρούν δουλειά, εξαιτίας όλων αυτών των παράνομων μεταναστών».

Η επίσης 16χρονη Ευδοξία, θέλει να γίνει δικηγόρος. Φοράει ροζ γυαλιά και στο περιποιημένο μικρό της δάχτυλο, φοράει ένα χρυσό δαχτυλίδι με μια αστραφτερή καρδιά. Τα νύχια και τα ρούχα της είναι μαύρα – το αγαπημένο χρώμα πολλών εφήβων, αλλά και του αγαπημένου πολιτικό της κόμματος.

«Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απόγονος του ναζισμού», επιμένει η Ευδοξία, καθώς παίζει με το μενταγιόν σε σχήμα κεράσι, που κρέμεται από τον λαιμό της «Όποιος το νομίζει αυτο, δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό το κόμμα».

Είναι μια τυπική νεα οπαδός της Χρυσής Αυγής.  Το τιμωρητικό πρόγραμμα  λιτότητας που έχει συμπαρασύρει την Ελλάδα, καθώς αγωνίζεται να παραμείνει στην ευρωζώνη, έχει διαβρώσει ριζικά την ποιότητα ζωής της μεσαίας τάξης. Τα εβδομαδιαία ψώνια στο σούπερ μάρκετ έγιναν μηνιαία. Τα δώρα των γενεθλίων και των Χριστουγέννων, εξαφανίστηκαν. Η Ευδοξία είναι εξαιρετικά ανήσυχη για το μέλλον της.

Σ.Ζίζεκ: Εξίσου βαθιά με την οικονομική η κρίση της δημοκρατίας

από το tvxs

Το πνεύμα των δικτατόρων, όπως ο Νικολάε Τσαουσέσκου, ενσωματώνεται στην απάντηση που δίνει η ευρωπαϊκή ελίτ στην κρίση στην ευρωζώνη, σύμφωνα με τον Σλοβένο Σλαβόι Ζίζεκ, όπως γράφει σε άρθρο του στον Guardian. Η ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης στην δημοκρατία που κάποτε εμφανιζόταν στις πρώην κομουνιστικές χώρες τώρα εκδηλώνεται και στην Ευρώπη, εκτιμά ο ίδιος.

Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, ο Τσαουσέσκου ρωτήθηκε από δυτικό δημοσιογράφο πως δικαιολογεί το γεγονός ότι οι Ρουμάνοι πολίτες δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν ελεύθερα στο εξωτερικό, παρόλο που η ελευθερία της μετακίνησης ήταν κατοχυρωμένη από το σύνταγμα της χώρας.

Η απάντησή του στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν σταλινικής ιδεολογίας, κατά τον σχολιασμό του Ζίζεκ: «αλήθεια το σύνταγμα εξασφαλίζει την ελευθερία της μετακίνησης, αλλά επίσης και εξασφαλίζει και το δικαίωμα σε μια ασφαλή και πλούσια πατρίδα. Επομένως, έχουμε μια εν δυνάμει σύγκρουση των δικαιωμάτων. Εάν στους Ρουμάνους πολίτες τους επιτρεπόταν να φύγουν από την χώρα, η ευημερία της πατρίδας τους θα έμπαινε σε κίνδυνο. Σε αυτή την σύγκρουση συμφερόντων, κάποιος πρέπει να πάρει την απόφαση και το δικαίωμα σε μια ευημερούσα και ασφαλή πατρίδα υπερέχει.»

Φαίνεται πως αυτό το πνεύμα είναι ζωντανό και στην Σλοβενία σήμερα, όπως γράφει ο Ζίζεκ. Τον περασμένο μήνα το συνταγματικό δικαστήριο αποφάσισε ότι ένα δημοψήφισμα για την νομοθεσία γύρω από την συγκρότηση μιας «κακιάς τράπεζας» και μιας συγκέντρωσης της κυριαρχίας θα ήταν αντισυνταγματικό- κατά συνέπεια αποφάσισε την απαγόρευση της λαϊκής ψήφου πάνω στο θέμα. Το δημοψήφισμα είχε προταθεί από εμπορικά σωματεία που αντιπολιτεύονται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης. Η πρόταση είχε συγκεντρώσει αρκετές υπογραφές ώστε να καθίσταται υποχρεωτικό να γίνει πράξη.

Η ιδέα της «κακιάς τράπεζας» ήταν η μεταφορά όλων των επισφαλών δανείων από τις κεντρικές τράπεζες σε μια, η οποία στην συνέχεια θα χρηματοδοτούνταν από το κράτος (δηλαδή από τα χρήματα των φορολογουμένων), ώστε να διαχυθούν οι ευθύνες για όλο τον κακό δανεισμό που έλαβε χώρα εξαρχής. Αυτή η ιδέα είχε συζητηθεί επί μήνες και δεν είχε τύχει γενικής υποστήριξης ούτε και από ειδικούς οικονομολόγους.

Η Σλοβενία μπορεί να είναι μια μικρή χώρα αλλά αυτή η απόφαση είναι μια ένδειξη της διεθνούς τάσης για περιορισμό της δημοκρατίας, κατά τον αρθρογράφο. Το σκεπτικό αυτής της τάσης είναι ότι «σε ένα πολύπλοκο οικονομικό σύστημα, όπως το σημερινό, η πλειονότητα των ανθρώπων δεν είναι σε θέση να πάρει αποφάσεις – δεν έχουν επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών που μπορεί να έχει η ικανοποίηση των αιτημάτων τους».

Το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει είναι ότι αυτοί που δεν είναι σε θέση να πάρουν αποφάσεις δεν είναι οι λαοί αλλά οι ειδικοί. Στην δυτική Ευρώπη γινόμαστε μάρτυρες μιας αυξανόμενης ανικανότητας της ηγετικής ελίτ – γνωρίζουν όλο και λιγότερο πως να διοικούν. Δείτε για παράδειγμα πως η Ευρώπη αντιμετωπίζει την κρίση στην Ελλάδα: ασκούν πιέσεις στην χώρα για να αποπληρώσει τα δάνειά της και την ίδια στιγμή καταστρέφουν την οικονομία της επιβάλλοντας πολιτικές λιτότητας καθιστώντας τα δάνεια της Ελλάδας απίθανο να αποπληρωθούν.

Και εδώ έγκειται το πραγματικό μήνυμα των «παράλογων» λαϊκών διαδηλώσεων σε όλη την Ευρώπη: Οι διαδηλωτές ξέρουν πολύ καλά τι είναι αυτό που δεν ξέρουν. Δεν υποκρίνονται ότι έχουν άμεσες και εύκολες λύσεις. Αλλά το ένστικτό τους, τους λέει ότι δεν κάνουν λάθος – πως αυτοί που είναι στην εξουσία επίσης δεν ξέρουν ποια είναι η λύση. Στην Ευρώπη σήμερα, οι τυφλοί ηγεμονεύουν τους τυφλούς.

Πηγή: Guardian

Πέθανε ο τελευταίος χουντικός ισοβίτης

Την τελευταία του πνοή άφησε τη Δευτέρα, στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός», ο τελευταίος έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού, από τους πρωταίτιους του Απριλιανού πραξικοπήματος του 1967, Νικόλαος Ντερτιλής.

Ο 90χρονος ισοβίτης, που καταδικάστηκε για τη δολοφονία του 20χρονου Μιχάλη Μυρογιάννη στα γεγονότα του Πολυτεχνείου στις 18/11/1973, ήταν έγκλειστος εδώ και 38 χρόνια στην ΣΤ’ Πτέρυγα του Κορυδαλλού, αρνούμενος να υπογράψει αίτημα αποφυλάκισης, όπως δικαιούτο, σύμφωνα με τη νομοθεσία,  για λόγους αρχής, όπως πολλές φορές είχε δηλώσει στο παρελθόν.

Ο Νικόλαος Ντερτιλής είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο στις 7 Δεκεμβρίου του 2012 με οξύ ισχαιμικό επεισόδιο, εξαιτίας, σύμφωνα με τους οικείους του, της ψυχολογικής πίεσης που του επέφερε ο χαμός του γιου του, Βασίλη, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 62 ετών από εγκεφαλικό ανεύρυσμα.

Μάλιστα, ο 90χρονος έγκλειστος Απριλιανός δεν είχε παραστεί στην κηδεία του γιου του, καθώς δεν ήθελε να καταθέσει σχετικό αίτημα προς τη διεύθυνση των φυλακών, ακόμη και μετά την εντολή του υπουργού Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη, να διευκολυνθεί, εφόσον θα επιθυμούσε να παραβρεθεί στη νεκρώσιμη ακολουθία.

Ο «σκληρός της Χούντας» νοσηλευόταν φρουρούμενος σε θάλαμο του νοσοκομείου, όπως προβλέπουν οι πάγιοι κανονισμοί για τους κρατούμενους.

πηγή

αργά, είναι πια αργά

από το βυτίο

Κάποτε, όχι πολύ παλιά, σκεφτόμουν ότι επιτρεπόταν να ξεκουράζεις το βλέμμα σου απ’ το τηλεοπτικό παραλήρημα και την γενική δυσκολία. Μια σύντομη βόλτα στις γειτονιές της Αθήνας είχε, πολλές φορές, σχεδόν ευεργετικές ιδιότητες, καθώς η πόλη έκρυβε γωνίες, εικόνες και όλων των ειδών τα θαύματα. Σήμερα, το περπάτημα μέχρι τη δουλειά, αν έχεις, μέχρι τον ΟΑΕΔ, αν τον δικαιούσαι, το οποιοδήποτε τελικά περπάτημα, μοιάζει με αφόρητο αγώνα δρόμου. Το σλάλομ μεταξύ των πεσμένων το ‘χουμε πια τελειοποιήσει, τα όχι στα φανάρια γίνονται μηχανικά, τα ταμπελάκια των ζητιάνων μεταφράζονται αυτόματα σε άγνωστες λέξεις. Στο Κουκάκι και τη Νίκαια, τα παιδιά μετράνε τα πλακάκια και μεις τα ενοικιάζεται.

Το Σάββατο, οδηγώντας στο Βύρωνα, με πιάνει το φανάρι. Παρατηρώ στην απέναντι γωνία, έναν άντρα γύρω στα σαράντα να στέκεται στο πεζοδρόμιο. Καταλαβαίνω πως κοιτάζει τον κάδο σκουπιδιών στο πλάι του. Ύστερα, βγάζει ένα τζιν μέσα από τον κάδο. Ψάχνει το ταμπελάκι στο μέσα μέρος του παντελονιού. Ψάχνει να δει αν του κάνει το νούμερο. Την ώρα που το τοποθετεί πάνω του, λες και ψωνίζει στο πολυκατάστημα, ανάβει πράσινο. Απ’ την ασφάλεια του καθρέφτη – σαν την οθόνη στο σαλόνι – παρακολουθώ τη σύνοψη τριών χρόνων δελτίων ειδήσεων και συνεδριάσεων της φερόμενης ως βουλής των Ελλήνων. Ο άντρας απομακρύνεται απ’ τον κάδο και το οπτικό μου πεδίο, κρατώντας το τζιν παντελόνι και την αξιοπρέπειά μας. Και τα δύο, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, βρίσκονται στα σκουπίδια.

Τις προάλλες που συνάντησα τον φίλο μου τον Π., που κλείνει χρόνο άνεργος, μου ‘ρθε στο μυαλό αυτόματα, μία απ’ τις τελευταίες συνεντεύξεις που πήγε. Σε μια αποθήκη κοντά στις γραμμές, του είπαν ότι ψάχνουν υπάλληλο, 6 μέρες, 8ωρο,  450 ευρώ. «Δεν ξέρεις τί γίνεται εκεί έξω;» του είπε ο άντρας που θα αποφάσιζε για την πρόσληψη. Κάθε φορά που βλέπω κάποιον άνεργο, πολύ συχνά δηλαδή, φοβάμαι ότι αν τον ρωτήσω τί κάνει, θα μου απαντήσει «δεν ξέρεις τί γίνεται εκεί έξω;». Δεν ξέρετε τί γίνετε έξω; Στον ανυπολόγιστα σκληρό κόσμο των μικρών αγγελιών και των συνεντεύξεων παίζεται η ζωή μας.

Το περασμένο Σάββατο, στην αντιφασιστική συναυλία στην πλατεία Συντάγματος, ο τραγουδιστής ξεκινάει τους γνωστούς στίχους. «Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυνηγά να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα». Δίπλα μου άνθρωποι, από την Πακιστανική κοινότητα, κρατάνε ένα πανό με τη φωτογραφία του δολοφονημένου Σαχτζάτ Λουκμάν. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις το ηλεκτρικό ρεύμα που διαπερνά τα σώματα, όταν έρχονται αντιμέτωπα με τέτοιες υπερβολικά ζόρικες πραγματικότητες. Εκείνη τη στιγμή καταργούνται αυτόματα όλες οι δικαιολογίες και εσύ μετατρέπεσαι μέσα σε ένα δευτερόλεπτο σε εκείνο τον τύπο που σε μια ταινία, ήθελε, το σκέφτηκε, το ‘χε στο νου του, αλλά δεν κατάφερε να σταματήσει την τραγωδία. Είναι πολύ δύσκολο να μην ντραπείς λίγο εκείνη τη στιγμή, που ο παλιός στίχος συναντάει την σημερινή φωτογραφία. Αυτό το τραγούδι που άκουγε κάποτε ο πατέρας στο αυτοκίνητο, δεν ήταν μια αρχαία 60αρα maxcell, ήταν το στριφνό μέλλον που δεν φαντάστηκες. Δεν διαβάζουμε πια ιστορία, την παρακολουθούμε σε live μετάδοση και δεν θες να το λες δυνατά, αλλά είναι αλήθεια, «για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά».

Λένε και ξαναλένε, τρία χρόνια τώρα, οι θιασώτες της λιτότητας των άλλων, ότι πρέπει επιτέλους να αφήσουμε το λαϊκισμό, τον παραλογισμό και τις δήθεν ευαισθησίες. Το πράγμα θέλει σχέδιο, λογική, αυτονόητα και μεταρρυθμίσεις και όλα αυτά, μας τα παρέχει το διαβολικό αλλά απαραίτητο σαν το οξυγόνο, μνημόνιο. Προσωπικά, μ’ αρέσει να θυμάμαι εκείνη την ηρωίδα του Χρήστου Βακαλόπουλου που έλεγε: «προτιμώ να υποφέρω στα Εξάρχεια, παρά να βλέπω Σκανδιναβούς να κάνουν μεταρρυθμίσεις». Υπάρχει άραγε αυτός ο κόσμος, στον οποίο ναι μεν θα υποφέρουμε, αλλά δεν θα είναι, διαρκώς, αργά για μας;

 

Απέναντι στην κοινωνία ή στο πλευρό της;

από την Εφημερίδα των Συντακτών

H κοινωνιολόγος Αλ. Κορωναίου και ο κοινωνικός ψυχολόγος Γ. Προδρομίτης μίλησαν στην «Εφ.Συν.» για το πώς επηρεάζει η απεργία στις συγκοινωνίες τους πολίτες

Της Αφροδίτης Τζιαντζή

Οι συλλογικές συμβάσεις έγιναν «διατήρηση προνομίων», οι εργαζόμενοι μετατράπηκαν σε… κηφήνες, ο εργατικός αγώνας βαφτίστηκε «ακραία συνδικαλιστική πρακτική» και η λέξη απεργία έγινε συνώνυμη της ταλαιπωρίας. Τέλος, η επέμβαση των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο δικαιολογήθηκε ως αναπόφευκτη αντίδραση του κράτους σε έναν πολυήμερο εκβιασμό «βολεμένων συντεχνιών και εργατοπατέρων».

Ποια είναι όμως η στάση της κοινωνίας απέναντι στην απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΜ; Σε ποιο βαθμό επηρέασαν την κοινή γνώμη οι διοχετευμένες επιλεκτικές πληροφορίες που παρουσίαζαν τους απεργούς συλλήβδην ως υπέρογκα αμειβόμενους, διορισμένους με κομματικά ρουσφέτια, απομεινάρια ενός πελατειακού κράτους που πρέπει να μεταρρυθμιστεί ελέω τρόικας και μνημονίων;

Οι εργαζόμενοι του Μετρό αντιμετωπίστηκαν εχθρικά όχι μόνο από την κυβέρνηση και μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, αλλά και από ένα κομμάτι του κόσμου, που ταύτισε την απεργία με την υπαρκτή και βασανιστική δυσκολία στη μετακίνηση. Θα μπορούσε η σύγκρουση να έχει αποφευχθεί με διάλογο; Σε ποιο βαθμό πρυτάνευσε ο κοινωνικός αυτοματισμός και σε ποιο η αλληλεγγύη; Η κοινωνιολόγος Αλεξάνδρα Κορωναίου και ο κοινωνικός ψυχολόγος Μάκης Προδρομίτης μίλησαν στην «Εφ.Συν.» για τη σχέση της απεργίας με την κοινωνία και το πώς διαμεσολαβείται από τον παραμορφωτικό φακό της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.

……………………………………………………………………………………………………………………………………

Αλεξάνδρα Κορωναίου, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ζούμε μια περίοδο που προωθείται πολύ συστηματικά μια λογική διχασμών, που έχει ως αποτέλεσμα την αποδόμηση των κοινωνικών συμπεριφορών. Από τη μία πλευρά υπάρχει μια μερίδα που σαφώς νιώθει αλληλεγγύη προς αυτούς που κάνουν διαμαρτυρίες και ταυτίζονται μαζί τους ακόμα και σιωπηλά, γιατί πλήττονται και αυτοί κοινωνικά. Από την άλλη, προωθείται συστηματικά, και ώς ένα βαθμό αποτελεσματικά, ο διχασμός και η χρησιμοποίηση της μιας κοινωνικής ομάδας ενάντια στην άλλη. Αυτή είναι η ατζέντα των επίσημων ΜΜΕ και αυτό είναι που διαλύει την κοινωνική συνοχή.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν πρόβαλαν τα ΜΜΕ ανθρώπους που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους, αλλά πρόβαλαν μόνο την ταλαιπωρία του κοινού. Οι απεργοί εμφανίστηκαν ως εχθροί της κοινωνίας, σαν να μην ήταν κι εκείνοι κομμάτι της κοινωνίας. Τα media ακολουθούν μια λογική απόκρυψης ή παραμόρφωσης της πραγματικότητας και, κυρίως, του γεγονότος ότι είναι οι κοινωνικές και πολιτικές επιλογές της εξουσίας που στρέφονται εναντίον της κοινωνίας. Aποκρύπτοντας αυτό το θεμελιώδες γεγονός, παρουσιάζουν τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον μιας άλλης, στο όνομα της σωτηρίας μια οντότητας (η Ελλάδα, η χώρα, η πατρίδα), που είναι πάνω από τους ανθρώπους, με στόχο να καταπνίξουν οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση. Γιατί ξέρουν και φοβούνται ότι δεν είναι μόνο οι απεργοί του Μετρό, αλλά πάρα πολλές κοινωνικές ομάδες που πλήττονται και θα ξεσπάσουν αναπόφευκτα κοινωνικές εκρήξεις.

………………………………………………………………………………………………………………………………….. 

Γεράσιμος Προδρομίτης, αναπληρωτής καθηγητής Πειραματικής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Οπωσδήποτε η κυβέρνηση έπαιξε το χαρτί του κοινωνικού αυτοματισμού και του «διαίρει και βασίλευε» στο όνομα της λειτουργικότητας και της τάξης. Το κακό είναι ότι αυτή η μεθόδευση θα λέγαμε ότι ώς ένα βαθμό έχει την επιδοκιμασία ενός τμήματος του πληθυσμού, κυρίως του τμήματος με τις πλέον συντηρητικές καταβολές, και του τμήματος το οποίο έχει πέσει ήδη θύμα της εκφοβιστικής προπαγάνδας μέχρι τώρα. Με αποτέλεσμα να καταγράφει ως φυσική διαδικασία όλες αυτές τις ρυθμίσεις περί “μονόδρομου”. Το ζητούμενο τώρα είναι σε ποιο βαθμό και μέχρι πότε το σύνολο του πληθυσμού θα συνεχίσει να αποδέχεται πρακτικές αυταρχικής δημοκρατίας.

Η απεργία φαίνεται να πλήττει την καθημερινότητα και προσθέτει βάρος ατομικά στον κάθε πολίτη. Αυτό είναι σαφές. Αλλά τι θα μπορούσε να γίνει για να μη θεωρηθεί η απεργία εχθρός του κοινού; Να οριστεί με διαφορετικό τρόπο το “κοινό καλό” μέσω κοινωνικών διεργασιών και ευρύτατων συλλογικών διεκδικήσεων.

Γιατί πολύς κόσμος επιδοκιμάζει σε κάποιο βαθμό την επιστράτευση; Γιατί όλη αυτή η κατάσταση του Μνημονίου και οι συνέπειες των μέτρων που δεχόμαστε βιώνονται σε ατομικό επίπεδο, με αποτέλεσμα η απεργία να βιώνεται ως ατομική ταλαιπωρία.

 

27/01/2013