Ανεργία: Ιστορίες από τη μπλογκόσφαιρα

Αύξηση – σοκ 36,2% της ανεργίας μέσα σε ένα χρόνο!

Νέα ρουσφέτια

από το blog xpsilikatzoy

Όταν φίλοι, συνάδελφοι και συγγενείς άρχισαν να μένουν άνεργοι ο ένας μετά τον άλλον, προσπάθησα να μείνω ψύχραιμη. Τι διάολο τόσοι γνωστοί, τόσες σπουδές, τόσες ευκαιρίες για εμάς τα “σπουδαγμένα” που λέει και η γιαγιά μου, κάτι θα βρισκόταν. Έπειτα κάτι οι γονείς, κάτι οι οικονομίες, θα βάζαμε και ρεφενέ όπου χρειαζόταν στους δικούς μας και όλα καλά. Ήταν και το επίδομα του οαεδ, όσο να πεις μια παράταση ενός χρόνου με ένα στάνταρ χαρτζηλίκι δεν είναι να το υποτιμάς. Βέβαια ο χρόνος πέρασε γρήγορα, τα επιδόματα τελείωσαν, οι γονείς ξεπαραδιάστηκαν, οι συντάξεις τους κουτσουρεύτηκαν και το χειρότερο, δεν υπάρχουν καν αγγελίες. Οι περισσότεροι από τους απολυμένους φίλους μου, με αστραφτερά πτυχία και σπουδές στην Ευρώπη, ξένες γλώσσες, κάτι προυπηρεσίες ΝΑ και ένα βιογραφικό ολόκληρο ντοσιέ αλλά τι να το κάνεις, άμα δεν έχει αγγελίες για το αντικείμενό σου είναι όλα άχρηστα.

Προσπαθώ ακόμη να μείνω ψύχραιμη. Ο ένας έπιασε δουλειά μέσω γνωστού σε σούπερ μάρκετ. Πεντάωρο λέει για αρχή και βλέπουμε. Άλλος περιμένει απάντηση για βοηθός σε κεραμοσκεπές. Έναν γνωστό που είδαμε τυχαία τον κάναμε χρυσό να μας πει που δουλεύει. Δεν έλεγε, τα μάσαγε. Μετά κατάλαβα ότι ντρεπόταν. Πωλητής στα τζάμπο, μας είπε χαμηλόφωνα όταν ξεμάκρυνε από την παρέα του. Εμείς τον γνωρίσαμε διαφημιστή με πτυχία και περγαμηνές και μάστερ και δεν ξέρω τι άλλο έχουν όσοι δουλεύουν σε πολυεθνικές. Τώρα λέει, θα στείλει βιογραφικό στην Ολλανδία. Η κοπέλα δίπλα μου στο μαιευτήριο ήταν χαρούμενη γιατί δεν την απέλυσαν. Χατηρικά λέει, την γύρισαν τετράωρο. Με τρία παιδιά. Έπρεπε βέβαια να βρει το έξτρα πεντοχίλιαρο που κόστισε η εντατική του μωρού της γιατί έκανε άπνοιες. Θα τσοντάρανε τα πεθερικά της. Και ο γιατρός της θα πληρωνόταν το Δεκέμβρη. Πολλή χαρά.

Στη γειτονιά βλέπεις την κρίση κατάφατσα. Ή μάλλον, την ακούς. Εδώ τα πράγματα έχουν αγριέψει. Γεμίσαμε πλανώδιους. Είχαμε τον Σάκη το Γλύκα, τον Μελένιο, τον Μελένιο τον Ορίτζιναλ, τον Τακτικό, τον παλιατζή, όλοι με μεγάφωνα που σου ‘παιρναν τ’ αφτιά τουλάχιστον δυό φορές την εβδομάδα και μόνο πρωί. Ε, τώρα τους έχουμε όλους αυτούς δύο φορές την μέρα συν την Ευρωπαϊκή Αγορά Ότι Πάρεις 2 Ευρώ, άλλους τρεις-τέσσερις γιαλαντζί Σάκηδες, Μελένιους, παλιατζήδες και έναν που είναι απλά μεθυσμένος και είτε τραγουδάει στο δρόμο αμανέδες είτε φυσάει μια πλαστική βουβουζέλα.

Πραγματικά δεν ξέρω γιατί αυτή η κρίση θα μας έκανε καλύτερους. Οι μισοί σκέφτονται να μεταναστεύσουν και οι άλλοι μισοί να τρέξουν για ρουσφέτι σε εκείνο το λαμόγιο τον πολιτικό που ήξερε κάποτε ο πατέρας τους. Οι υπόλοιποι απλά μεθάνε και τραγουδάνε στους δρόμους. Και θα γεράσει η γενιά μου και θα έρθει η επόμενη μετά να μας βρίζει που φύγαμε ή που τρέχαμε για ρουσφέτια και βολευτήκαμε και ξανακαταστράφηκε ο τόπος από τους ζεστοθεσούληδες. Αρχίζω και νιώθω αλλιώς για τις προηγούμενες γενιές. Ίσως δεν ήταν τελικά βόλεμα όλη αυτή η χάβρα που προκάλεσαν. Ίσως να ήταν απλά επιβίωση. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο χάνω την ψυχραιμία μου.

Ball And Chain

από το blog silentcrossing

Πρωί πρωί χθες με κάλεσε ο «διευθύνων σύμβουλος οικονομικών» για να μου ανακοινώσει ότι του μετέφερε ο γενικός διευθυντής ότι ο πρόεδρος αποφάσισε πως για να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας θα πρέπει να εργάζομαι για τα μισά λεφτά. Στη δουλειά μου έχουμε πολλούς διευθυντές, τα δικά μας γκόλντεν μπόιζ, που στην πραγματικότητα δεν είναι μπόιζ γιατί είναι γερομπαμπαλήδες, ενώ πριν μερικά χρόνια ήταν απλά κακοί ελαιοχρωματιστές και υδραυλικοί, εξαιρετικοί όμως πληροφοριοδότες.  Έτσι, εκτός από το διευθύνοντα σύμβουλο οικονομικών, έχουμε ένα διευθυντή εκπαίδευσης, ένα διευθυντή γενικής επιστασίας και ένα γενικό διευθυντή. Ενώ φέτος απολύθηκε το μισό προσωπικό, τους διευθυντές μας δεν τους ακουμπάει κανείς κι έτσι οι πληροφορίες και τα αλληλοκαρφώματα κοστίζουν το μισό οικονομικό προϋπολογισμό του οργανισμού. Τέλος πάντων, εγώ ανακοίνωσα στο «διευθύνοντα σύμβουλο» να μεταφέρει στο γενικό διευθυντή πως αποφάσισα ότι ο πρόεδρος θα πάρει τα αρχίδια μου. Μετά μου τηλεφώνησε ο ίδιος ο γενικός διευθυντής να ζητήσει εξηγήσεις για την ανάρμοστη συμπεριφορά μου κι εγώ του είπα ότι με μισό μισθό δεν μπορώ να λαδώνω την αλυσίδα μου και θα σκουριάσει. Δεν το έπιασε το υπονοούμενο,  κι έτσι από χθες είμαι επίσημα άνεργος

Η κατάσταση γενικά θυμίζει 18ο αιώνα, λες και η βιομηχανική επανάσταση δεν υπήρξε ποτέ. Έχω φίλους που, μετά από χρόνια εργασίας σε επιχειρήσεις, φέτος τους βάζουν να δουλεύουν τέσσερις μέρες την εβδομάδα, μειώνοντας φυσικά ακόμα περισσότερο τον ήδη τοσοδούλι μισθό τους, και άλλους που δουλεύουν 25 ώρες συνεχόμενες (μου έλεγε ένας φίλος προχθές ότι έκλεισε 27ωρο χειρονακτικής-και φυσικά αδιαμαρτύρητης-εργασίας!). Άλλους τους βάζουν οι εργοδότες τους να υπογράψουν υπεύθυνες δηλώσεις ότι είναι ανύπαντροι (ενώ έχουν γυναίκες και παιδιά), και άλλους να καταπατούν σφοδρά τις υποσχέσεις και τους όρκους του Λοβέρδου περί ποινικοποίησης της ανασφάλιστης εργασίας. Α, θυμήθηκα και ένα σύντομο, ξεκαρδιστικό, ανέκδοτο: συλλογικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Χο χο χο! Καλό, ε;

Τέλος πάντων, επειδή προτίμησα την ανεργία από την υποδούλωση, έχω να κάνω αρκετά πράγματα μέχρι να βρω νέα δουλειά: να πάω με την ησυχία μου για βόλτα στο Πρώτο Νεκροταφείο, να συνεχίσω την έρευνα για το βιβλίο μου, να μελετήσω διεξοδικά την ιστορία του ελληνικού αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος (θα μου φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη), να κάνω εκείνο το road trip στη Βόρεια Ελλάδα που ονειρεύομαι μήνες τώρα, να διαβάσω όλα τα βιβλία που έχουν ξεμείνει στο ράφι, να αφοσιωθώ λίγο περισσότερο στις σχέσεις μου…

Γιατί όμως αυτή η πόλη αντί για μπαρούτι μυρίζει μούχλα;

ο μεγαλος υπνος

από το blog κήπος

απολυθηκα. ε το λεω γιατι δεν μου εχει ξανασυμβει. σημερα σηκωθηκα το πρωι και δεν ειχα που να παω. πηγα λοιπον στο πατρικο (κι αυτο γιατι δεν εχουν γυρισει ακομα οι γονεις), καθισα στην κουζινα εφτιαξα καφε – τον ηπια, και μετα πηγα και ξαπλωσα.

μετα γυρισα στο σπιτι μου και ξανακοιμηθηκα.

θα ηθελα να ειχα πολλα, τρελα πολλα λεφτα, και να μην ειχα κανενα αγχος για κοινοχρηστα- ασφαλειες αυτοκινητων – σχολικα-φροντιστηρια-τσιχλοκαραμελες-τσαντες τινκερμπελ και τσαντες eastpak και να κοιμομουν εναν αιωνα ακομα.

Τα πέντε στάδια της θλίψης

από το blog Ο άνθρωπος του μετρό

Αγαπητό ημερολόγιο,

ο Αύγουστος δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος μου μήνας. Όταν ήμουν μικρότερος, οι καλοκαιρινές διακοπές με τους γονείς μου υπερκάλυπταν την αφόρητη αυγουστιάτικη ανία, όμως όταν πέρασα τον πρώτο μου Αύγουστο στην Αθήνα, στα 18 μου, τον μίσησα. Το αποκορύφωμα, βέβαια, ήταν ο περσινός Αύγουστος, όταν και έπαθα ιγμορίτιδα, την οποία ο (μαλακοπίτουρας) γιατρός εξέλαβε ως πιθανή γρίπη Η1Ν1 και με έστειλε σε μια ιδιωτική κλινική να κάνω εξετάσεις (με το αζημίωτο, φυσικά – ακόμα πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος γιατρός έχει μετοχές στην κλινική, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω). Αποτέλεσμα; Να χάσω 10 χρόνια απ’τη ζωή μου, φοβούμενος ότι μπορεί και να είχα μια θανατηφόρα γρίπη και να μείνω μια βδομάδα στο κρεβάτι και ένα μήνα άφραγκος. Αν δεν είχα και Internet στο σπίτι, θα είχα πέσει από την ταράτσα. Ή, ακόμα καλύτερα, θα είχα σκηνοθετήσει τον θάνατό μου και θα το’σκαγα για μια χώρα της προκοπής, όπου οι γιατροί δε σε στέλνουν να κάνεις εξετάσεις για ψύλλου πήδημα. Inglourious docters.

Ο φετινός Αύγουστος δεν αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Ο Αύγουστος είναι ιδιαίτερα δύσκολος μήνας για έναν άνεργο, καθώς είναι ο μήνας κατά τον οποίο όλος ο υπόλοιπος κόσμος δικαιώνεται για τη σκληρή (ή όχι και τόσο σκληρή) δουλειά των προηγούμενων 11 μηνών και μπορεί να κάνει ένα ταξίδι, μακριά από την γκρίζα πόλη που έχει φάει με το κουτάλι, και να γεμίσει τις μπαταρίες του εν όψει του δύσκολου χειμώνα που έρχεται. Ο άνεργος, πάλι, μην έχοντας χρήματα για διακοπές, κατά κανόνα βράζει στο ζουμί του και, αν βγαίνει κάθε τόσο από το καζάνι, είναι μόνο και μόνο για να σιγουρευτεί ότι βράζει στη σωστή θερμοκρασία. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ο άνεργος δεν έχει ανάγκη να φορτίσει τις μπαταρίες του, γιατί το έχει ήδη κάνει τους προηγούμενους μήνες. Έχει, όμως, κι αυτός ανάγκη να αλλάξει παραστάσεις, να ξεσκάσει λίγο βρε αδερφέ. Αλλά δεν μπορεί. Και ακόμα κι αν δεν έχει αυτήν την ανάγκη, η αίσθηση ότι μένει μόνος του στον φούρνο να ξεροψηθεί, ενώ τα υπόλοιπα κουλουράκια έχουν ήδη βγει έξω για να δροσιστούν, είναι τουλάχιστον ενοχλητική.

Ελπίζω ο φετινός Αύγουστος να είναι ο τελευταίος μου ως ανέργου. Ήδη, σήμερα έριξα λίγο ακόμα τα στάνταρ μου, συμπληρώνοντας βιογραφικά σε μία αλυσίδα καφετεριών και σε μία αλυσίδα ηλεκτρονικών. Σιγά-σιγά αρχίζω να αποδέχομαι τη συντριπτική ήττα μου στη δημοσιογραφία και να το παίρνω απόφαση ότι πρέπει να αναγκαστώ να κάνω μια δουλειά εντελώς άσχετη με τις σπουδές μου προκειμένου να μην καταλήξω να ψάχνω στους σκουπισοτενεκέδες για φαγητό. Από τα πέντε στάδια της θλίψης, έχω ήδη ξεπεράσει την άρνηση (“ποια κρίση, μωρέ; Εγώ είμαι γαμώ τα παιδιά, θα τα καταφέρω”), τον θυμό (“γιατί μου γαμάνε το μέλλον αυτοί οι μαλάκες; Πρέπει να πάρω το καλάσνικοφ και να αρχίσω να σκοτώνω για να βρω δουλειά;”) και τη διαπραγμάτευση (“Έλα, θεούλη μου, κάνε να βρω μια δουλειά κι εγώ θα πάψω να σκαλίζω τη μύτη μου και να βρίζω τις γιαγιάδες που πηγαίνουν στην εκκλησία) και βρίσκομαι στο στάδιο της κατάθλιψης (“Άμα βρω δουλειά της προκοπής, εμένα να μου τρυπήσεις τη μύτη με Black & Decker). Ε, όπου να’ναι φτάνω και στην αποδοχή. Λες και μπορώ να κάνω αλλιώς.

Και μετά από αυτήν την ελάχιστα συναρπαστική έξαρση μαυρίλας και μιζέριας, ας περάσουμε σε μια πιο ευχάριστη είδηση (“να αλλάξουμε κλίμα”, που λένε και στα δελτία ειδήσεων): Ο Δαίμονας του πλυντηρίου πιάτων, που σου έλεγα χτες, αποτελεί παρελθόν. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε, μπορεί να ήρθαν οι Ghostbusters την ώρα που κοιμόμουν και να το αιχμαλώτισαν στο κουτάκι τους, ή μπορεί να σιχάθηκε την εξωπραγματική μπίχλα που επικρατεί στο σπίτι και να αποφάσισε να πάει να στοιχειώσει τους γείτονες (τώρα που το σκέφτομαι, το σκυλί του γείτονα άρχισε να γαυγίζει άγρια κάποια στιγμή χθες το βράδυ, και υποψιάζομαι γιατί). Αυτό που ξέρω είναι ότι σήμερα έβαλα πλυντήριο ρούχων και δεν είχαμε κανένα απρόοπτο. Διορθώνω: Το απρόοπτο ήταν ότι, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις, δεν υπήρξε κανένα απρόοπτο. Ούτε ξέβαψαν τα ρούχα (σαν την άλλη φορά, που το πουκάμισό μου μπήκε μπεζ και βγήκε πράσινο – αλλά ακόμα το φοράω), ούτε έλιωσαν, ούτε τα απήγαγαν εξωγήινοι. Άσε που στο άπλωμα δε μου έπεσε ούτε ένα ρούχο κάτω (είδες τι επιδέξιος που είμαι όταν θέλω;).

Πάντως, το ενδεχόμενο να μην υπήρχε δαίμονας και να έβαλα στραβά τα πιατικά δεν υφίσταται, γιατί όλα τα πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπήρουνα βγήκαν σώα και αβλαβή από το πλυντήριο πιάτων, όπως ακριβώς τα έβαλα, αλλά αισθητά πιο καθαρά. Έτσι, οδηγούμαι αυθαίρετα (αλλά απολύτως φυσικά) στο συμπέρασμα ότι είχα την πρώτη μου μεταφυσική εμπειρία. Να θυμηθώ να στείλω την ιστορία μου στον Χαρδαβέλλα – όλο με κάτι τέτοια ασχολείται, και τα παίρνει και στα σοβαρά.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κλείσω το σημερινό μου παραλήρημα, γιατί με αυτήν τη ζέστη δεν μπορώ να ταλαιπωρώ άλλο τα ήδη καψαλισμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα – να σκεφτείς ότι έχω κόψει και την τηλεόραση για να μην τα επιβαρύνω ακόμα παραπάνω. Αλλά μην ανησυχείς, εσένα δε θα σε κόψω. Είσαι πολύ πιο σημαντικό από την τηλεόραση.

Καληνύχτα, και να θυμάσαι αυτόν τον συλλογισμό:

Πρόταση 1η: Το γοργόν και χάριν έχει.
Πρόταση 2η: Όποιος βιάζεται, σκοντάφτει.
Συμπέρασμα: Ο “σοφός λαός μας” κάπου τα’χασε.

Χρωματίζω πέτρες…

από το blog μαθηματικά αξιώματα

Καιρό τώρα άνεργος… για να μην πέσω στην κατάθλιψη και για να γεμίζω το χρόνο μου, μαζεύω πέτρες… πέτρες μικρές, πέτρες στρογγυλές, πέτρες μυτερές, πέτρες μεσαίου μεγέθους και τις χρωματίζω. Δεν έχω ιδιαίτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες…

Έχω ανησυχίες για το μέλλον των παιδιών μου… ανησυχία για το κωλοδάνειο που μου σφίγγει το λαιμό… εφιάλτης δηλαδή… και όλο μαζεύω και όλο χρωματίζω τις πέτρες… Πολλές πράσινες, πολλές μπλε, μερικές ροζ, καμπόσες κατακόκκινες… Η οικογένειά μου παρακολουθεί ανήσυχη την αλλόκοτη συμπεριφορά μου και συχνά ανταλλάσσουν βλέμματα αναζητώντας ο ένας απ’ τον άλλον μια εξήγηση…

Κάθε τόσο, τον τελευταίο καιρό, μας επισκέπτεται στο σπίτι ένας κύριος… Συστήθηκε ως φίλος του αδελφού της γυναίκας μου… Ευγενής περισσότερο από τον Θανάση, τον αδελφό της γυναίκας μου, αλλά και λιγάκι «κολλημένος»… το φέρνει από ‘δώ, το φέρνει από ‘κεί, όλο για τις πέτρες με ρωτάει… Πώς σου ήρθε η ιδέα να μαζεύεις πέτρες;… Ποιο χρώμα σου αρέσει περισσότερο;… Τι σκέπτεσαι να τις κάνεις;… Μες την περιέργεια ο τύπος!..

Ο καιρός περνάει κι εγώ εξακολουθώ να είμαι άνεργος και ανήσυχος για το μέλλον των παιδιών μου και όλων των παιδιών του κόσμου, ανήμπορος για το κωλοδάνειο που μου σφίγγει το λαιμό…

Συνεχίζω να μαζεύω και να χρωματίζω πέτρες… πέτρες στη μικρή αυλή μας, πέτρες στο στενό μας κουζινάκι, πέτρες στον διάδρομο… πέτρες κάτω από τα κρεβάτια των παιδιών… πέτρες κάτω από τον φθαρμένο καναπέ του σαλονιού… πέτρες στην κρεβατοκάμαρή μας… ώσπου η Ευανθία, η γυναίκα μου, δεν άντεξε!.. Φτάνει πια!.. Δεν πάει άλλο!.. Δεν έχουμε να φάμε κι εσύ κάθεσαι και βάφεις πέτρες!.. Πέταξέ τες! Πέταξέ τες!.. Μόνος μου τόσες πέτρες;.. Αδύνατον!..

Η Ευανθία πήρε την κατάσταση στα χέρια της… φώναξε τα παιδιά μας… βγήκε στην αυλόπορτα και κάλεσε τους γείτονες και τα παιδιά όλου του κόσμου να βάλουν ένα χεράκι… Σε χρόνο μηδέν ένα μικρό πλήθος βρέθηκε με πέτρες χρωματιστές στα χέρια και άρχισε να κατηφορίζει σιωπηλό στο δρομάκι της γειτονιάς μας…

Ο γιος της κυρά Σοφίας, με πέντε – έξι πέτρες παραμάσχαλα, αναρωτήθηκε φωναχτά… Πού τις πετάμε;.. Ένας ξαναμμένος πιτσιρικάς φώναξε… Στις τράπεζες!.. Ένας άλλος πιο δυνατά… Τις πράσινες στους πράσινους!.. Τις μπλε στους μπλε!.. Τις ροζ στους ροζ!.. Τις κόκκινες στους κόκκινους!..

Το στενό δρομάκι άδειασε κι εγώ τα ‘χω χαμένα… Τρέχω να τους προλάβω… να προλάβω το κακό ή το καλό… Βγαίνω στην κεντρική λεωφόρο… γειτονιές έχουν ενωθεί και όλοι κρατούν χρωματιστές πέτρες!.. Όχι, όχι… δεν είχα χρωματίσει τόσες πολλές… Δεν είναι όλες δικές μου…

Συνεχίζεται…